25 juni 2003

Hier dan het vierde verslag.
We hebben het nog steeds naar onze zin en we hebben een heel dak!!!
Het dak is dicht.
De dakbedekkers zijn maandag 19 mei begonnen. Het heeft de hele dag ontzettend geregend, in Nederland ook heb ik begrepen.
In de hozende regen en hagel hebben ze de hele dag doorgewerkt. In Nederland komen de dakbedekkers al van het dak af als ze denken dat ze regen ruiken.
Hier dus niet. Ik weet niet of het slim is om met zo'n weer op het dak te gaan zitten, maar het schoot wel goed op.
Ik krijg de indruk dat het zelfs voor Franse begrippen wel bar was.
De rest van de week heeft het maar nu en dan geregend.
De dakbedekker was zo vriendelijk om zijn mannen opdracht te geven om op het stuk dak dat dit jaar nog niet aan de beurt is de meest kapotte pannen te vervangen door hele pannen die van een ander stuk dak afkwamen.
Toen ze een stuk van dat dak(waar we niet op gerekend hadden) open hadden liggen kwam er een ontzettende stortbui. We hebben dus de spullen die daaronder stonden (niet in plastic natuurlijk) in allerijl weg moeten halen, binnen een paar minuten stond er een enorme plas. Gelukkig hebben we de ruimte om even iets neer te zetten.
Na vier dagen was de klus klaar. Het ziet er nu heel anders uit en zo droog.
Het was wel even wennen. Als het ging regenen konden we wachten op het tikken en afhankelijk van de wind begon dat aan de ene of aan de andere kant. Dus de eerste keer dat het weer ging regenen misten we dat geluid toch wel. Maar dat gemis weegt niet op tegen een droog dak. Zelfs de bakkermevrouw vindt dat het er beter uitziet.
Langzaam maar zeker droogt het huis nou helemaal. Bert heeft vandaag een eerdere dakbedekker die pas na september zou kunnen komen, zien lopen op krukken, maar goed dat we die niet genomen hebben.
We hebben een goede burgemeester hier!
We krijgen hier natuurlijk een hele papierwinkel te verwerken en als we niet snappen wat de bedoeling is, gaat Bert naar het gemeentehuis om de burgemeester of zijn secretaresse om raad vragen. Dat kan donderdag en zaterdag tussen een en twee, want dan is het gemeentehuis open.
Zo moesten we een bouwaangifte invullen.
Dat werkt ongeveer zoals in Nederland, voor eenvoudige verbouwingen moet je een verklaring invullen voor ingewikkeldere dingen een aanvraag.
Een verklaring is eenvoudig. Je maakt wat (digitalefoto's)van je huis, maakt een print tekent er ongeveer ramen in, doet er een briefje bij om te vertellen wat de bedoeling is en of de ramen van hout of kunststof zijn en stuurt het naar het departement(provincie). Als je dan binnen twee weken niets hoort is het goed en kun je beginnen.
We hoorden wel iets binnen twee weken, we moesten een aanvraag indienen.
Dat is iets ingewikkelder, bij een aanvraag horen bouwtekeningen en op die bouwtekeningen moet precies staan hoe het gaat worden, verder moeten daar nog weer allerlei papieren bij.
Lastig dus.
Bert naar het gemeentehuis.
De burgemeester vond het maar niets heel dat papiergedoe, bovendien vond hij dat het niet zo ingewikkeld was omdat we alleen maar renoveerden en er niets nieuws bijbouwden. Dat we van een stuk of wat stallen kamers wilden maken had daar niets mee te maken, dat was interne verbouwing, renovatie dus en hij vond dat ze niet zo moeilijk moesten doen. Bert moest ernaartoe gaan en vertellen wat hij van plan was.
De secretaresse zei dat Monsieur Koenderink niet goed genoeg Frans sprak omdat het toch wel lastig was, Toen zei deburgemeester dat hij mee zou gaan en Bert een paar dagen later om twee uur op zou komen halen.
Om half drie uur stond hij voor de deur om te vertrekken. Als Bert het niet erg vond moesten ze eerst nog even naar de apotheek om een recept van zijn schoonmoeder af tegeven en op de terugweg op te halen en later moest hij ook nog even een band laten maken en aardappels kopen. Bert vond het niet erg.
Tussendoor zijn ze naar het Bureau bouwaanvrage van het departement geweest (waar de helft van de mensen aan de grote staking meededen, maar ze hebben toch iemand gevonden die zeggenschap had) en de burgemeester heeft voortvarend uitgelegd wat de bedoeling was en dat hij geen probleem zag in een verklaring, wat het probleem dan wel was, Er was niet veel probleem meer over en na een aantal aanvullingen en vijf keer gevraagd te hebben of alles duidelijk was, heeft hij (de gemeente) zijn handtekening gezet en gezegd dat het wel in twee weken geregeld kon zijn omdat Monsieur Koenderink toch nodig aan het bouwen moest. Dit is bijna drie weken geleden. Vive La France.

Hooien
Er was nog een klein probleempje.
We hebben hier ± 7500m2, waarvan ± 600m2 huis, 1000m2 bosjes en 1000m2 tuin (nou ja tuin) die ik met een eenvoudig klein electrisch maaimachientje brandnetelvrij probeer te houden.
Blijft over ± 5000m2 wei(la pàture Harry). Daar staat gras op en dat groeit vanzelf,
Het groeit alleen erg hard, en tegen dat het ter hoogte van mijn kin begon te komen begon ik me toch zorgen te maken. Dat maai je niet met de hand. We hadden in de omgeving en op het gemeentehuis al rond gevraagd of er een boer was die het voor het hooi zou willen maaien, maar het is nu hooitijd, het is al een tijdje droog en alle boeren werken zich te pletter om het hooi van hun eigen weide binnen te krijgen voor het weer flink gaat plenzen (wat de afgelopen twee weken een aantal malen voorspeld is).
Wie schetst onze verbazing toen vorige week dinsdag de burgemeester in een hempje werkbroek en zonnehoedje op aan kwam zetten. Bert was in Nederland dus ik moest begrijpen wat hij zei. Hij had het over hooien en dat wij iemand zochten, maar ik begreep niet of hij iemand gevonden had, of dat hij verder moest zoeken.
Wat bleek: hij stond met zijn tractor voor het hek en heeft het hele veld gemaaid.
Er kwamen 11 van die enorme balen hooi af.
Zien jullie wel, Frankrijk is leuk. Dit maak je in Nederland niet mee, de burgemeester die je komt helpen met hooien.



Al met al heb ik toch het idee dat we nog geen volleerde boeren zijn.
Het kon niet uitblijven het eerste ongelukje is gebeurd. Bert is met zijn voet op een spijker gaan staan die tussen de brandnetels lag.
Een flinke spijker midden in zijn voet.
Het was op een ochtend dat we besloten hadden om onder leiding van Chris plaats te maken om de afvoer aan te kunnen leggen, d.w.z. 2 m3 stenen verplaatsen en een vlak egaliseren zodat de grond buiten lager kwam liggen dan binnen (dat is heel handig als het regent), en natuurlijk brandnetels trekken.
Na ongeveer een half uur rende Bert plotseling in een noodsnelheid naar binnen terwijl hij iets zei over "een spijker". Chris en Peter stonden net met een enorme steen in hun handen en snapten in de eerste instantie niet wat er aan de hand was.
Het bleek dat hij in een spijker was getrapt en naar binnen rende zolang hij nog kon lopen en dat was maar goed want toen hij een keer zat, is hij drie dagen blijven zitten. Gelukkig had hij een paar jaar geleden nog een tetanus injectie gehad. Na drie dagen sodabaden en trekzalf ging het weer beter en na anderhalve week kon hij weer aardig uit de voeten.
Dit alles betekende natuurlijk wel dat Chris en Peter i.p.v. met stenen nu met een bed moesten gaan sjouwen, want Bert kon met geen mogelijkheid het smalle laddertje op om bij ons bed te komen, dus moest er beneden in de wckamer een bed gemaakt worden. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen, al hebben we wel tegen Bert gezegd dat hij het ook gewoon had kunnen zeggen dat hij geen zin had in sjouwen. Nu kon hij toch maar mooi een geluidsmontage maken op de computer met zijn been omhoog.

Rotzooi verbranden
In het eerste verslag heb ik geschreven dat we rotzooi mochten verbranden.
Ik had tuinafval in mijn hoofd, maar aan de overkant heb ik gezien hoe het ook kan.
Als je pallets met materialen aankrijgt, zit daar plastic omheen.
Dat gooi je op een hoop.
Als je dan een week lang vrienden/familie op bezoek hebt wordt er natuurlijk het nodige gegeten en gedronken en dat geeft een berg afval.
In Frankrijk kennen ze geen statiegeld, dus de bedoeling is dat je de glazen en plastic flessen naar een milieuparkje brengt, die overal zijn.
Je kunt natuurlijk ook proberen het met de vuilnis mee te geven, maar als de vuilnismannen (die nou rond een uur of 10 komen) zo'n zak oppakken en die rinkelt van het glas, zetten ze hem terug en plakken er een fluorizerend oranje sticker op.
Die zakken gooi je dan ook op die hoop verder gooi je er een paar pallets op en je steekt het zaakje aan.
Het brandt fantastisch dat kan ik je verzekeren, op wat zwarte rook wordt niet gekeken.
Als het zaakje dan zo goed brandt kun je er ook nog wel het huisvuil een oude emmer en een plastic stoel op gooien, brandt ook geweldig.
Zo kan het dus ook, hoewel ik denk dat het goed is dat de burgemeester het niet gezien heeft,want dan hadden ze wel problemen gekregen.
Wij beperken het branden tot houtafval, gedroogde brandnetelwortels, bramen en hooi, dat laatste geeft ook wel enigszins rookeffecten maar die rook is mooi lichtgrijs.
Het is wel leuk om zo in de tuin te stoken.

Bramen
De bramen ben ik nog steeds de baas behalve achterin het bosje, maar die hebben heel veel bloesem dus we kunnen dit jaar goed bramen eten en volgend jaar maar verder zien.
We hebben ook een kersenboom. Het zijn krieken, als iemand daar een goed recept voor heeft houd ik mij aanbevolen.
Verder hebben we pruimenbomen, een stoofperenboom en wilde hazelnoten.
Ik ben benieuwd hoe dat allemaal zal smaken.Was
Inmiddels zijn we nog twee keer met 6 volle vuilniszakken was naar de wasserette geweest, De eerste keer toen het dak gemaakt werd. Aangezien we om de drie, vier weken naar de wasserette gaan kun je dat niet zo makkelijk een weekje uitstellen. Dus het was in de week daarvoor al bepaald dat er hoognodig gewassen moest worden bij gebrek aan schone kleren (kleren die in beperkte hoeveelheden aanwezig zijn omdat nog niet alles is uitgepakt en teruggevonden). Toen de dakbedekker dus zondag belde dat hij maandag zou beginnen hadden we eigenlijk geen keus. Maandag waren de heren in op een schuur aan het werk, maar dinsdag toen Bert terug kwam zaten ze op de grote stalruimte. Jullie willen niet weten hoeveel stof er naar beneden komt als er alleen nog maar een ladder wordt gelegd op een dak van een huis dat ruim 40 jaar niet bewoond is geweest, laat staan dat ze leien naar beneden gaan gooien en met hamers op die oude stoffige balken gaan slaan. Enfin aangezien het regenachtig weer was is de rest van het verhaal wel duidelijk. We hadden er een geluk bij, alles was zo stoffig dat het eigenlijk niets uitmaakte of je stoffige schone kleren aantrok of niet.
De tweede keer was het prachtig weer, terwijl ik op de was moest wachten heb ik buiten nog lekker in het zonnetje gezeten, maar onderweg naar huis werd het donkerder en voor ik thuis was regende het. Gelukkig hebben we nogal wat lattenbodems van bedden zodat ik de was binnen kon drogen, We worden er steeds handiger in.
Een ding is wel duidelijk, als de planten water nodig hebben ga ik gewoon de was doen.

Kinderen
Er wordt regelmatig gevraagd naar de andere kinderen.
Daar gaat het goed mee
Floor die is nu 25, en 3 jaar geleden is afgestudeerd in culturele antropologie.
Daarna heeft ze een jaar als nanny in Ierland gewerkt, en zit nu in Denemarken als kinderoppas.
Ze woont in een gezin dat bestaat uit een Deense vader en een Nederlandse moeder die een internationaal veel gevraagde kunstenares is.
Floor is daar naartoe gegaan een maand nadat het tweede kind werd geboren.
De oudste was 4 jaar en de bedoeling is dat de kinderen tweetalig worden opgevoed.
Maar omdat alleen de moeder Nederlands en Deens spreekt vonden ze het beter als er een Nederlandse oppas in huis kwam omdat het taalgebruik anders erg eenzijdig zou zijn.
Rosan, de moeder moet ook regelmatig naar Zweden of naar andere plaatsen om tentoonstellingen in te richten en dan gaat Floor mee om de baby te verzorgen en voor de voedingen bij Rosan te brengen. Ze is ook bezig met Deens leren
Vorige maand is ze mee geweest naar Costa Rica, daarvoor heeft ze en passant nog wat spaans geleerd.
Als ze vrij heeft schrijft ze veel.
Ze heeft al een paar boeken geschreven. Die zijn niet uitgegeven maar ze is er in ieder geval goed mee bezig.
Waarschijnlijk komt ze aan het eind van het jaar weer terug.
Het plan is om later weer naar Ierland te gaan.
Claartje die is nu 23,
Na wat rumoerige jaren op kamers en met haar band, leerde zij Tom kennen
op St Lucas een middelbare beroepsopleiding voor presentatietechnieken, reclame dus, maar ook veel computerij. Ze wonen al een paar jaar samen en hebben nu besloten om op 8 juli te trouwen.
Na hun opleiding heeft Claartje nog een jaartje bij een bedrijf gewerkt die web-sites maakt, en Tom heeft thuis opdrachten gedaan o.a. voor computergames en websites.
Ze hebben het erg goed samen met hun twee lieve poezen
Claartje wil nog naar de Pabo.
Iets heel anders.
Tijl heeft na het VWO ook een tijd in de computerbranch gewerkt en daarnaast zijn sportmassagediploma gehaald.
Hij is op dit moment zoekende naar uitdagingen in het leven.
Vorig jaar augustus is hij op overlevingstocht naar Siberië geweest.
Hij had het plan opgevat om in oktober in Italië filosofie te gaan studeren en heeft daar ook italiaans voor geleerd, maar de problemen met beurzen en al dat geregel waren hem op dat moment te groot, zodat hij heeft besloten om dit maar uit of af te stellen.
Via internet is hij in contact gekomen met een groep in Amerika die iets voor hoogbegaafden willen opzetten. Hij is nu op uitnodiging voor twee maanden in Amerika en heeft het erg naar zijn zin. Hij komt natuurlijk voor Claartjes trouwen naar Nederland.
Waarschijnlijk gaat hij in septenber terug naar Amerika.
Rond 8 juli zijn wij dus niet in Frankrijk maar in Nederland waar we naar Claartje en Toms trouwerij gaan en alle kinderen weer om ons heen verzamelen.



Elze
Met Elze gaat het ook nog steeds prima.
Vrijdag heeft ze vakantie tot 4 september.
Het is nog niet helemaal duidelijk of ze blijft zitten of niet.
Vorige week is gezegd dat ze zou blijven zitten, maar vanmiddag werd Bert op school ontboden, en werd de optie gesteld van voorwaardelijk overgaan.
Met de stof heeft Elze op zich geen moeite, maar in het Frans valt het toch niet altijd mee.
In de sixième(6de= eerste klas middelbare school) wordt alles op het bord geschreven, maar in de cinqième(5de=2eklas m.s. ze tellen hier terug in tegenstelling tot Nederland) wordt er veel meer gedicteerd.
Ze zal dan in de vakantie extra moeten leren, ook nog stof van het vorig jaar plus Frans. Misschien is dat toch teveel we denken er met z'n drieën over na wat het verstandigst is..
Dat was het weer voor deze keer.
Nog steeds graag reactie en vragen

Het e-mail adres is nog steeds yol@koenderink-av.com