30 september 2003

Het is alweer bijna drie maanden geleden dat ik een verslag gestuurd heb zag ik tot mijn schrik, maar ik geloof dat de tijd hier sneller gaat dan ergens anders of verbeeld ik me dat maar?
We leven in ieder geval nog tevreden en wel, in onze ruïne, zoals de mensen die hier zijn geweest zullen beamen (hoewel we zelf nog denken dat het een paleis is).
Er is natuurlijk het een en ander gebeurd in de tussentijd.
Claartje en Tom zijn 8 juli getrouwd, en als trotse moeder kan ik zeggen dat ze het mooiste paar waren dat ik ooit gezien heb.



Claartje zag er prachtig en glunderend uit in haar bruidsjurk en ook Tom zag er geweldig en tevreden uit en ze straalden allebei, de hele dag.
Ze hadden een dag gepland zoals ze het zelf prettig vonden, en ik geloof dat ze in die opzet geslaagd zijn.
Het liep in ieder geval allemaal op rolletjes.
Elze heeft besloten om te blijven zitten in de 6eme, en dat is een goede keus.
Ze doet nou wel mee met alle vakken inclusief Frans en het gaat steeds beter, ze kan al kleine stukjes van wat er gedicteerd wordt meeschrijven, de rest mag ze bij haar buurvrouw afkijken.



Bert en Elze aan het huiswerk maken.

Die twee zitten per week uren zo aan tafel om erachter te komen wat er nou eigenlijk in die boeken staat. Het helpt wel, want Elze haalt overwegend voldoendes, ze werkt daar dan ook hard voor.

Verder is het net als in Nederland. Leraren vallen mee en tegen, het huiswerk is niet eerlijk, ze leggen dingen wel of niet goed uit!! (mensen met kinderen op de middelbare school zullen dit herkennen).
Alles bij elkaar heeft ze het naar haar zin en het Frans gaat met de dag vooruit (sneller dan bij mij).
Ik moet iets bekennen, ik heb de afgelopen dagen een aantal keren diep in de put gezeten.
Met hulp van Bert nog wel, maar dat komt zo:
We hebben twee putten gevonden.
We hadden gehoord dat hier pas tegen de 50er jaren waterleiding was aangelegd, dus moesten de mensen tot die tijd een put of pomp gehad hebben.
Aangezien wij eigenlijk twee huizen hebben moeten er dus twee putten zijn.
Aan de buitenkant van het huis hebben we alle stenen die we konden zien opgelicht maar er was geen put te vinden.
Helaas kunnen we nog steeds niet alle stenen die om het huis liggen zien.
Aan de ene kant van het huis zijn we druk bezig om de kamers bewoonbaar te maken.Dat betekent afgraven.
Begin augustus bij dat uitgraven van de openhaardkamervloer hebben we dus een put gevonden. Nou heb ik altijd al een put willen hebben. Maar ik had niet durven dromen van zo'n mooie put. Echt een sprookjesachtige wensput.

Hij is ongeveer 6 meter diep en opgebouwd uit gele grote stenen in een spiraal naarboven gestapeld, en onderin (± 60 cm) zit ook nog water.
Er is een maar, hij ligt midden in een kamer.
We zijn bij de buren gaan vragen hoe dat zat.
Moet je je voorstellen:
Je buren (buitenlanders) komen naar je toe en zeggen:
"We hebben een kraan gevonden".
"O ja"?
"Ja midden in een kamer".
"Ja en"?
"Nou een kraan midden in de kamer"!
"Elke keuken heeft een kraan".
Vervang het woord kraan voor put en je hebt de dialoog die we met de buren hadden.
Het bleek dat de openhaardkamer vroeger keuken was geweest, maar omdat de muur gesmolten (fondu) was, en was ingestort hebben ze daar een andere muur neergezet, zodat behalve de openhaard, alle sporen van een keuken verdwenen waren.
Als je dat hoort wordt het allemaal al weer logischer. We moeten nog veel leren, maar de put is prachtig. We denken na hoe we hem kunnen houden en er toch ook wonen.


Als het heel hard regende (het is hier alles of niets), en dat is hier regelmatig,, is de kelder al een paar keer onder gelopen.
Na het begin van een regenbui stond er binnen een uur een laagje water in de kelder, na een paar uur was dat weer weg.
Toen ik eind augustus na het begin van een regenbui in de kelder was, hoorde ik water lopen ( zie je wel stromend water in de kelder). Ik ben op onderzoek gegaan.
Het kwam uit een hoek, na het leem weggegraven te hebben zag ik een grote steen.
Met vereende krachten hebben we die opgetild, en wat zagen we: drie weken werk!
Er liep water onderdoor, het kwam ergens vandaan en het liep ergens naartoe.
Waarvandaan en waarnaartoe?
Dat werd dus uitzoeken en twee kanten op graven. Er blijkt een geul rondom de keldervloer te liggen.
Het water liep niet goed weg, waarschijnlijk omdat de doorvoer dichtgeslibt was.
We zijn dus hier en daar stenen gaan optillen en hebben nog een put gevonden.
Na nog een regenbui zagen we dat het water onder de steen daar naartoe liep.
De put was ruim een meter diep en het was duidelijk dat hij oorspronkelijk dieper moest zijn geweest.
Toen ben ik dus maar in de put gaan zitten, die ongeveer 60 cm doorsnee heeft, en heb hem stukje bij beetje tot twee meter diep uitgegraven.
Nou afwachten tot de volgende regenbui en hopen dat dit werk zin heeft gehad.
Het volgende wordt het zoeken naar de oorsprong van het water.
De geul moet ook nog opengegraven worden, en met een gedeelte van het leem dat daar uit komt kan ik de muren voegen die volledig zijn uitgespoeld.
De rest moet naar boven gedragen en in een kruiwagen afgevoerd worden.
Zie je wel: drie weken werk.
Als jullie iemand kennen die verstand heeft van bodemgesteldheid, oude manieren van bouwen, water(bouw)kunde, geologie of iets dat ons kan helpen bij het reguleren van het water hier, zouden wij er graag mee in kontakt komen.

We hebben nog meer "ontdekkingen" gedaan.
Achter het huis was oorspronkelijk een bramenzee (zie eerder verslag)
Onder de bramen lag een hoop troep, flessen, flessen, flessen, dakpannen, hout en nog steeds bramen én een paar stukjes mooie dikke leisteen, nou hebben we hier heeeeeel veeeeel leisteen, je wilt niet weten hoeveel leisteen er van het dak is gekomen, dat moest allemaal opgeruimd worden, maar dat is dunne leisteen en kleine stukjes.
Dit leek een stuk van toch zeker 50 X 50cm en mooi dik, dus toen ik niks beters te doen had ben ik maar eens in de grond achter het huis gaan graven.
Hoe verder ik groef hoe groter het stuk werd, tot ik een leisteen van 1,5m X 60cm vrij had liggen die wel 5 cm dik was.
En wat nog mooier was, er lag nog wat lei naast.
Uiteindelijk hebben we zo'n 15 grote stenen uitgegraven.
Het bleek de afdekking van een oude gierput te zijn.
Dit zijn toch wel de leuke dingen van het hier wonen.
Het overige werk vertraagt daardoor natuurlijk wel maar het is zo leuk om "schatten" te vinden. Twee putten en een heleboel leistenen is toch niet zo'n slechte oogst voor twee maanden

Eind juli hebben we de barbeque van de brandweer (Fête des pompiers) gehad, een jaarlijks terugkerend evenement.
Bert had tegen de burgemeester gezegd dat hij een dia presentatie van Blombay zou maken.
De burgemeester vond het een goed idee, volgens mij dacht hij eerst zien, dan geloven.
Bert is dus aan het fotograferen gegaan. We zijn de week tevoren bij de brandweer commandant op bezoek gegaan om iets af te spreken. Hij leek niet echt overtuigd.
Er was niet genoeg ruimte, de mensen kwamen om te drinken en zouden geen aandacht hebben, enz. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen, komen daar zo’n paar buitelanders die daar dia’tjes willen draaien op een feest.
Hij stelde voor dat we 14 juli de feestzaal maar moesten bekijken of het kon, en wij hebben voorgesteld dat hij samen met de burgemeester 2 dagen voor het feest zou komen kijken of zij het goed zouden vinden en zo niet, dan doen we het niet.
Bert is 14 juli (quartorze juillet)naar de herdenking en de feestzaal geweest waar een drankje werd geschonken, en waar het aan ligt, misschien heeft de burgemeester met hem gepraat, maar de brandweercommandant was zeer behulpzaam en zelfs enthousiast, de luiken konden gesloten worden en de presentatie kon in het begin van de avond gedraaid worden als er nog niet teveel gedronken was. Twee dagen tevoren zijn de burgemeester en de loco burgemeester met haar man komen kijken en de presentatie had de algemene goedkeuring.
Op zaterdagmiddag was er grote bereidheid om te helpen met het opzetten van de apparatuur.
's-Avonds heeft Bert de presentatie onder grote belangstelling gedraaid. Er werd veel gereageerd in de trant van "o kijk, daar dat is de koe van die", en "van wie is die hooiberg"? "kijk mijn huis".
Alles bij elkaar een succes.
Het werd overigens hogelijk gewaardeerd dat Bert bij de herdenking was.
De volgende dag kwam er een mevrouw uit het dorp aan de deur voor de fotograaf, ze had over de presentatie gehoord en wilde hem graag een keer zien. Ze vroeg ook of we tegen de avond iets kwamen drinken. Dat hebben we gedaan en we werden onthaald op champagne en hapjes.
Bert gaat nu kijken of er in ergens in dit huis een niet te stoffig plekje is waar hij zijn apparatuur kan opstellen, zodat de mensen, die de presentatie niet gezien hebben, toch nog kunnen komen kijken.
Ook andere mensen in het dorp spraken hem aan over de "foto's".
Zo leer je weer mensen kennen.
Er zijn ook een paar dames in het dorp die in de gaten hadden dat onze moestuin nog niet is wat het moet worden (het is dus nog een brandnetelveld) en die aankwamen met sla, komkommer, worteltjes, courgettes, rode bietjes en een praatje.Een kwam samen met haar kleinkind om naar de schildpadden te kijken. Het is leuk om op die manier wat kontakt te hebben met mensen uit het dorp. Ik heb met Elze dus maar wat kruidkoeken gebakken om iets terug te doen.
Bert is voor wat bouwadviezen naar wat mannen in het dorp geweest en die hebben hem heel vriendelijk geholpen.
Met de integratie zit het denk ik wel goed.
Onze oude perenboom heeft zijn best gedaan, een tijdje geleden ben ik erin geklommen om het dode hout eruit te halen.



We hebben verrukkelijke stoofperen, prachtig roodkokend en heerlijk zoet, er hoeft geen suiker bij.
Het zijn er alleen veeeeeel.
De boom is zo hoog dat je de peren niet kunt plukken.
Maar de vorm is zo mooi dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om hem lager te maken.
Dat betekent wel dat er alleen valperen zijn, valperen zijn peren die vallen!, en dat betekent dat er plekken op komen.
Als je de peren dagelijks opraapt en verwerkt is er niet zoveel aan de hand.
Als je ze een of twee dagen laat liggen hebben de peren die nog niet door vogels, slakken, wormen, vliegen, wespen, bijen, horzels, woelratten, muizen, zevenslapers of nog andere wezens zijn opgegeten grote rotte plekken.
Dus op het moment dat ik toch niks beters te doen had, kon ik elke dag peren rapen, schillen, snijden, koken en invriezen.
Gelukkig heeft het na een dag of tien flink gewaaid zodat ik toen 35 kg in een dag kon verwerken, ik heb er 15 liter perensap van gemaakt want de diepvries was vol.
In totaal heb ik meer dan 60 kilo peren verwerkt. De rest is door bezoek meegenomen tot mijn en hun plezier.
De bramen hebben me teleurgesteld.
Ik had achterin de tuin wat bramen laten staan, want het is natuurlijk te gek dat je zoveel bramenstruiken hebt en dan helemaal geen bramen uit eigen tuin kunt plukken. Nou niet dus.
Door de droge zomer zaten er alleen uitgedroogde bruine miezerige vruchtjes aan, hier overal trouwens, niet alleen bij mij, dus het is denk ik toch niet de straf van God omdat ik bijna alle bramenstruiken heb proberen uit te roeien.
Volgend jaar met een beperkt aantal bramenstruiken beter.
De zwaluwen zijn inmiddels ook uitgevlogen.
In een van de stallen hadden we een zwaluwnest, wat we heel bijzonder vonden.
Het was in het stalletje achter aan het huis, waar we door naar buiten lopen.
Als je daar binnen kwam zag je het paartje, dat op een balk een nest aan het bouwen was, vlug naar buiten vliegen.
Later, toen er kennelijk eieren inlagen vlogen ze naar een andere hoek van de stal, alsof ze wilden zeggen, let vooral op ons en er is hier verder niets te zien.
('s-Morgens als ik heel vroeg wakker werd, we sliepen toen in de grote stal, zag ik de zwaluwen door een opening naar binnen vliegen en insecten vangen.)
Later zagen we de kopjes van 4 jonge vogeltjes over de rand van het nest verschijnen en als we in de tuin zaten konden we de ouders voortdurend in en uit zien vliegen om eten te brengen.
Nog later zaten de kleintjes op de rand van het nest, en uiteindelijk zijn ze gaan vliegen.
Toen had ik het idee dat ik het met 3 pubers in huis toch maar gemakkelijk heb gehad.
De ouders vlogen telkens met een jong uit en kwamen terug en dan het volgende.
Hadden ze na een dag met het grut vliegen, de jongen eindelijk tegen de avond in het nest, vlogen ze weer weg om eten te zoeken (per slot van rekening kun je als klein vogeltje zijnde maar een ding tegelijk, dus je kunt niet leren vliegen en ook nog naar eten zoeken), kwam er weer zo'n kleintje achter hen aan vliegen, konden ze die weer terug brengen. Maar ze zijn alle vier groot geworden en weggevlogen.
De zwaluw heet hier ook wel "De vogel van de goede God" en als er een zwaluw in je huis nestelt heb je een gelukkig huis, maar dat vermoeden hadden we al.
Overigens nestelen er hier in bijna elke stal wel zwaluwen, dus zo bijzonder is het hier niet. Maar het blijft leuk en ik hoop dat ze volgend jaar terug komen.
Na vijf keer is het gelukt. We hebben gewassen en we hebben 10 wassen BUITEN gedroogd.

Ik denk dat de goden boos zijn op Bert.
Bert had, ik zeg hàd een laptop, die hij nodig had om zijn lesmateriaal mee naar Nederland te nemen. Op een ochtend zei het scherm doe het zelf maar, en je raadt het al, niet meer te maken.
Vervolgens Bert's auto:
Onze goede oude Peugeot, 350.000 km op de teller en een kranige hulp bij de niet geringe verhuizing, moest in Frankrijk worden ingevoerd.
Daarvoor moest zij hier in Frankrijk gekeurd worden, dus Bert is met schrik in de benen naar een garage gegaan om een schatting te laten maken van de kosten die we zouden moeten ophoesten om een Frans nummerbord te veroveren.
Na een uur nagelbijten in de wachtkamer kwam het verlossende woord: voor een heel reëel bedrag zou ze goedgekeurd kunnen worden.
Bert helemaal opgelucht: want het alternatief was op zoek naar een andere tweedehands auto hier in Frankrijk. En als we een andere auto moesten kopen konden we geen schoorsteen en ramen voor de keuken kopen en zouden we nog een winter in ons oude vertrouwde beginvertrek door moeten brengen. Overigens een heel gezellig vertrek, maar niet helemaal practisch.
Bert heeft bij de garage dus een afspraak gemaak voor de week daarop en reed met Elze naar huis om mij het blijde nieuws te vertellen.
Om op de grote weg te komen moest hij een afrit nemen waar onderaan een paar auto's stonden te wachten.
Bert reed niet zo hard, ongeveer 30 km p.u. en remde zoals een goede bestuurder betaamt rustig af.... Dus niet, hij remde wel, maar er gebeurde niets. Dus gleed Bert rustig naar beneden tegen een Belgische auto en die gleed door tegen een Franse auto.
Schrikken. De Europeese chaos was totaal.........loss.
Wat bleek toen Bert achterom omhoog keek, er lag een grote olievlek op het natte wegdek en dat was van bovenaf niet te zien, maar van onderaf wel.
Het was voor alle betrokkenen duidelijk dat niemand hier iets aan kon doen.
Gelukkig alleen blikschade en even knikkende knieën. Iedereen bleef vriendelijk tijdens het uurtje papierwinkel in de regen en het Franse wegsleepbedrijf bleek ook een erkend sloopbedrijf te zijn, zodat onze Peugeot toch nog een mooi Frans graf kreeg.
De keuken zullen we maar naar het voorjaar doorschuiven.
Naar aanleiding van het bovenstaande en in het kader van HAD HET MAAR EERDER GEZEGD! Wil ik het volgende suggereren.
Het is al vaak voorgekomen dat we dingen nodig hadden en kochten en dat mensen achteraf zeiden had dat maar gezegd dat heb ik heb ik vorige week bij het grof vuil gezet.
Daarom bij deze: zet de volgende dingen niet bij het grof vuil maar mail ons.
Wij zoeken:
v Vitrage o.a. om klamboes tegen de vliegen van te maken.
v Cocos en/of rietmatten om tijdelijk op lemen vloeren te leggen
v Vloerbedekking om stukken nieuwe vloer te beschermen tegen verdere bouwactiviteiten.
v Vloerplanken voor nog meer plafonds.
v Balken.
v Poreuze tegels voor op de lemen vloer.
Dus als jullie je schuurtje afbreken, je houten vloer gaat vervangen voor tegels, of je tegels vervangt voor hout, uitgekeken bent op je vitrage en nieuwe wilt, laat het ons weten en dan spreken we iets af.

Dit is de kamer waar we nu in wonen.
Dit verslag is wel lang genoeg, dus over de verdere plannen en belevenissen de volgende keer.
We zijn blij dat jullie onze avonturen leuk vinden, maar wij zijn ook benieuwd hoe het met jullie gaat.
Jullie verhuizingen, verbouwingen, kinderen die naar de middelbare school gaan, een nieuwe baan, een andere tuin of nieuwe plannen dat is net zo spannend als wat wij meemaken.
We zouden het heel leuk vinden er iets over te horen.

Tot de volgende keer.