7 januari 2004

Om te beginnen een heel goed en gelukkig 2004 toegewenst.
Heel hartelijk bedankt voor de grote hoeveelheid lieve en mooie wensen, op kaarten, per e-mail of door de telefoon.
Natuurlijk is er weer het een en ander gebeurd.
We hebben het weer lekker warm.
Een paar maanden geleden hebben we iemand in het dorp leren kennen die brandhout heeft, en we hebben afgesproken, dat te kopen.
We moesten het zelf opladen (dat scheelt weer in de prijs), op zijn kar, en hij zou het met de tractor naar ons brengen.
Hij vond de stal de beste plaats om het hout op te slaan. Het is een voordeel dat het dan droog ligt, het zagen kan dan ook binnen en we hoeven niet zo ver te lopen om het te halen. Aangezien we deze winter toch nog niets met de stal van plan waren, leek het ons goed om dat te proberen.
Een klein probleempje was dat de stal een beetje vol stond zoals jullie op de foto's gezien hebben.
Dus hebben we, voor we het hout gingen halen, een week gewerkt om de stal opnieuw te ordenen. Eerst plaats gemaakt tegen een wand (dus de spullen neergezet op plaatsjes die er nog waren) Toen rekken opgezet, dat gaf al wat ruimte, en toen heel veel dozen in die rekken geordend, het voordeel daarvan is, behalve plaats, dat we nu ook weten waar dingen staan.
De hele doorgang naar achter leeggemaakt, en de caravan van Elze tegen een muur gezet. Het eindresultaat: we hebben best een grote stal.
Vervolgens zijn we begin november naar Monsieur Viot gegaan, en hebben zo'n grote boeren kar volgeladen met ruim 5 kuub hout. Takken aan de zijkanten ertegenaan om het wat hoger te kunnen laden. In een uur lag het er allemaal op. In het begin van de middag zou Viot het komen brengen.
We zijn naar huis gegaan om een bruggetje over de geul (die we gegraven hebben om het water en de electriciteit doorheen te leggen) te maken, zodat hij met tractor en kar naar binnen kon rijden. We verwachtten dat hij de kar dan zou laten staan, zodat wij die uit konden laden en dat hij dan terug zou komen, om alles op te halen.
De planken over de geul kraakten vervaarlijk toen hij er achteruit overheen reed
Hij reed het hele zaakje naar achter en .................. begon te kiepen!!!!

Bert en ik stonden vol verbijstering te kijken wat er ging gebeuren.
Binnen twee minuten hadden we geen leeg gangpad meer maar lag alles vol, en konden we er niet meer langs om naar de wc te gaan.



Nadat Viot vertrokken was zijn we maar meteen aan het werk gegaan om tenminste een pad te hebben, zodat we er langs konden.
Zoals je ziet laat ik behalve mijn hersens ook mijn handen werken.
Maar ik moet toegeven, het brandt heerlijk.

In Franrijk op school hebben ze een enorm prestatie systeem, voor zover ik begrepen heb worden er op het eind van het jaar, prijzen uitgereikt voor alle vakken, wie het beste was in die vakken.
Ik vind het een rotsysteem, de prestatiedrang wordt volledig uitgebuit, maar het heeft een voordeel, tussentijds wordt de ranglijst bekend gemaakt, nou blijkt Elze gemiddeld nr 7 van haar klas van 22 kinderen te zijn. Dat geeft een indicatie over haar vorderingen op school en als moeder, ben ik erg trots op haar.
Net als in Nederland, heb je hier een ouderavond, naar aanleiding van het rapport en kun je met de desbetreffende leraren praten.
In Nederland is er een systeem, dat je van te voren op moet geven met welke drie leraren je wilt praten en dan krijg je bepaalde, in een gunstig geval, aaneengesloten tijden waarin tien minutengesprekken worden gehouden. Af en toe moet je dan 5 of 10 of 15 minuten wachten, omdat de vorigen iets! zijn uitgelopen.
In Frankrijk doen ze niet zo moeilijk, alle ouders van de hele school (ongeveer 80 kinderen) mogen om 5 uur komen!!!!
Dan zoek je op een bord in welke klas een bepaalde leraar zit en daar ga je in de rij staan en je wacht!
Er zitten twee leraren in een klas, dus als je bij de ene leraar klaar bent ga je achteraan de rij staan en wacht nog een keer.
Het is niet verplicht om naar iedere leraar toe te gaan, en de meeste doen dat ook niet, maar het leek ons als nieuwkomers, een goed idee om dat wel te doen om even kennis te maken, en wij zijn dus bij alle leraren geweest. Om half acht hadden we ze allemaal gesproken!. Op zich is dat wel leuk omdat je je meer kunt voorstellen bij alle verhalen die Elze vertelt.
Het waren wel geen tien minutengesprekken in ons geval, eerder drieminutengesprekken, want er was niets dan lof, ik geloof niet dat ik al ooit zoveel complimenten in zo'n korte tijd heb gehoord als toen.
Dus alle lof voor Elze en haar inzet. Mochten jullie daar, naar haar toe iets aan toe willen voegen, elze@koenderink-av.com .

In de kerstweek zijn we in Nederland geweest, mijn moeder werd 2e kerstdag 83 jaar.
Het was wel druk, maar erg gezellig, samen met de hele familie.
Elze heeft nog een paar nachten bij een nichtje gelogeerd.
Maandagmiddag zijn we weer naar Frankrijk gegaan, samen met Joepie (die veel van waterleidingen en solderen afweet, en Carola een vriendinnetje van Elze. Zij zijn tot vrijdag gebleven.
Op 30 december kwam de Burgemeester op bezoek, hij had iets voor ons meegenomen, een kalkoen van 10 kilo, een gigantisch beest. Door hem zelf geslacht en geplukt.
Hij zei, dat het voor het hooi was, dat hij van de zomer van ons weiland had afgehaald.
We stonden met enige verbijstering te kijken. Als je een kerstdiner moet klaarmaken voor 25 mensen en de volgende dag nog van de resten wilt eten is het een prachtige maat, maar wij zijn maar met z'n drieën.
Uiteindelijk heb ik hem onder leiding van Joepie (die heeft gelukkig ervaring met dit soort dingen) uit elkaar gehaald, filets gesneden en een aantal stukken gebraden en van de resten liters bouillon getrokken. We hebben er een deel van van gegeten, en hij smaakt voortreffelijk, duidelijk een scharrelkalkoen.
En mijn diepvries is weer voor een stuk gevuld.
Hulde voor de Burgemeester
Het heeft gesneeuwd. Vanaf Nieuwjaar tot gisteren is hier alles prachtig wit geweest. Ik denk dat er wel 10cm is gevallen, en dat bleef mooi liggen, want het heeft 's-nachts tot 10º gevroren.



We konden het dorp nog wel uit, maar bijna niet meer terug, hebben we ervaren.(We hadden natuurlijk nog geen winterbanden, volgende week wel!!!!!!)
Blombay ligt vrij hoog en dat betekent dat de wegen die naar het dorp toe gaan behoorlijk steigen.
Vrijdag moest Joepie samen met Carola naar huis. Bert zou voor de zekerheid meerijden naar de grote weg (we vermoedden dat die schoon zou zijn), dat is 5 minuten rijden.
Het is gelukt door heel langzaam te rijden (glijden).
Op de terugweg ging het een tijdlang goed tot vlak voor Blombay, halverwege de laatste heuvel hadden de wielen geen grip meer.
Dan geef je gas en er gebeurt niets.
De auto nog een eindje naar achter laten glijden en proberen in de berm te komen, waar de wielen weer grip krijgen. Dat helpt even, maar niet lang.
Er liep toevallig een mevrouw op de weg, die is zo vriendelijk geweest naar haar huis, twintig minuten verderop, te lopen en een auto te halen die wel sterk genoeg was en ze heeft Bert de heuvel opgeduwd.
Dus het was weer spanning en sensatie.
Zondag is Bert voor een week naar Nederland gegaan, tot Charleroi lag er sneeuw, daarna regen!
Met een beetje geluk kan hij vrijdag weer hierkomen (op winterbanden).
Maandag heeft de schoolbus ook niet gereden, dus Elze had een extra dagje vrij.
Het zout strooien is goed geregeld, maandag kwamen ze hier langs, kun je nagaan een doodlopend straatje met zes huizen.
De post en de bakker zijn wel elke dag gekomen.
De kerstkaart is natuurlijk ook weer een verhaal op zich.
Zoals elk jaar zijn we ook dit jaar weer op tijd gaan denken wat we voor kerstkaart zouden maken, namelijk in maart toen hier nog een beetje sneeuw lag, de keus was niet zo moeilijk , in december een foto maken en het idee was klaar.
Maaaar in december is er geen sneeuw gevallen.
Maandag 22 december zouden we voor een week naar Nederland gaan, dus 19 december besloten we op plan B over te gaan.
Plan B houdt in: iets anders bedenken.
Toen kwam het idee van de openhaardkamer, waar we zouden toasten op jullie gezondheid.
Zondagochtend zijn we met de voorbereidingen begonnen.
Op de foto ziet de openhaardkamer er gezellig en knus uit,(de bedoeling is ook om dat ervan te maken) maar in werkelijkheid ligt aan een kant de vloer open voor de waterleiding, de schoorsteen is nog steeds niet opgebouwd (19 december komen we hem maken........! Voor eind januari wordt hij zeker gemaakt......., aldus de schoorstenenman) en de kachel brandt dus ook niet,
Bert is eerst nog een kachelpijp gaan kopen voor het effect. In 4 deuropeningen zitten 2 deuren, het is er kortom koud.
Vandaar de dikke truien, die we hier overigens de hele winter dragen.
Verder is het ingewikkeld om met de zelfontspanner foto's te maken en dan ook nog te zorgen dat niet iemand een wijnglas voor zijn gezicht heeft.
Na 50 (digitale) foto's zondagavond waren we tevreden, toen hoefden we alleen nog maar de tekst erbij te maken (in het Nederlands, Frans, Engels en Duits) de tekst op de foto in te monteren en enveloppen te printen. We hadden uitgevonden dat we de foto's via de computer in Nederland bij de Hema konden bestellen en dan bericht zouden krijgen als we ze konden ophalen.
Het in enveloppen doen kon dan bij mijn moeder gebeuren.
Bert heeft maandagochtend hiervandaan de foto’s via internet besteld en we zijn naar Nederland gegaan. Alles leek voorspoedig te verlopen. Woensdag konden we de foto's ophalen. Het leek erop dat we de kaarten toch een keer voor kerst op de bus zouden hebben.
Toen we de foto's gingen ophalen bleek maar eenderde geprint te zijn. Zaterdag zouden de anderen er zijn (donderdag en vrijdag waren kerstdagen).
Dus de kaarten die we hadden, maar op de bus gedaan, en zaterdag weer terug naar de winkel.
"Nee, de foto's zijn er niet, en we kunnen op zaterdag niet bellen, want dan is er niemand" aldus de winkeljuffrouw. We konden maandag informeren hoe het verder moest. Maandagmiddag moesten we weer naar Frankrijk.
Maandag bleek dat de bestelling helemaal niet verwerkt was, foutje in het programma. We hebben ze maar opnieuw besteld en Ankie is zo aardig geweest om ze op te halen, zodat Bert, die zondagavond weer in Nederland was de rest in de enveloppen heeft kunnen doen zodat ze toch nog voor 6 januari op de bus konden.
Maar jullie begrijpen HET IS NIET ONZE FOUT, dat ze zo laat zijn.



We hebben ook nog tijd gevonden om aan het huis te werken.
Joepie is mee naar Frankrijk gekomen, om te helpen met de waterleiding.
Bijna alle leidingen liggen er nu en zijn gesoldeerd, alleen de uiteinden (douche, kranen, wc, boiler) moeten nog opgehangen en aangesloten worden.
Maar de douche en de wasmachine komen in zicht (of heb ik dat al eens eerder gezegd?).





We zijn nog naar het kerstfeest in het dorp geweest, en Bert heeft daar, op verzoek van de burgemeester, de diapresentatie van Blombay nog een keer gedraaid, weer een groot succes.
We hebben weer met een aantal mensen kennis gemaakt, waaronder een man die een Nederlandse schoonzoon heeft, zijn dochter woont in "Eerunven" na enig nadenken Heerenveen, en ze geeft les in "Snik" (Sneek).
We hebben inmiddels ook een Frans kenteken.Na een hele papierwinkel, in Nederland uitschrijven en een tijdelijk kenteken krijgen (een platic plaat met daarop in viltstift het nummer geschreven), in Frankrijk aangehouden worden, omdat een plastic plaat met viltstiftnummer niet mag, maar ze hebben het door de vingers gezien, en in Frankrijk naar de belasting en de prefectuur voor het Franse kenteken.
Tegenover de prefectuur staat een auto waar je nummerplaten kunt laten maken. In Frankrijk krijg je als je naar een ander departement (provincie) verhuist een nieuw kenteken.
Onze auto stond twee straten verder, dus ik ging de auto halen, terwijl Bert een parkeerplaats naast de kentekenauto vrij hield. Toen ik begon te rijden zag ik twee agenten, ze keken naar onze auto en ik dacht ze zien de nummerplaat, en Bert had de carte grise, dus doorrijden, gelukkig gaven ze geen stopteken dus ik reed de straat uit, op het eind van de straat 10 meter naar links en ik stond naast de kentekenauto.
Achter mij aan.... twee agenten. Wat bleek ik had niet linksaf mogen slaan, een eenrichtingstraat!!! Nu is het zo dat je in Frankrijk behalve een boete strafpunten op je rijbewijs kunt krijgen. Gelukkig is het goed afgelopen, ik denk dat ze tegen de administratieve rompslomp opzagen, want op het moment dat ik de overtredeing beging zat het tijdelijk nummerbord nog op de auto.
Daarna zijn we naar de bank gegaan om de auto te verzekeren, dat kan pas als je het nummer weet. Op de bank was er op dat moment niemand die een verzekering af kon sluiten, zodat Bert 's-middags nog een keer onverzekerd naar de bank moest rijden. Maar nu is alles in orde (denk ik).
Zaterdag mogen we nog naar de nieuwjaarsreceptie in het gemeentehuis, waar de nieuwe dorpsbewoners worden voorgesteld, en waar we de nieuwe gemeentegids krijgen, over het wel en wee van het afgelopen jaar, een leuk inititief van de gemeente.
Dat was het weer voor het moment.
Nog een kleine opmerking. Er is iets fout gegaan met het e-mail adresbestand, ik heb dus uit mijn hoofd een nieuwe lijst moeten maken.
Het kan zijn dat je nog niet eerder een verslag hebt gehad, als dat zo is en je vindt het leuk, kun je mij mailen en dan stuur ik de vorige verslagen ook.
Heel veel groetjes uit een heerlijk Frankrijk

Yolanda, Bert en Elze