21
december 2006
Na
9 maanden ben ik er weer toe gekomen om een verslag te maken over
de afgelopen tijd.
Het is een tijd geweest van veel afwachten en er is ook weer het een
en ander gebeurd.
Ik heb de belangrijkste gebeurtenissen op een rijtje gezet.
Een deel van de verslagen heb ik als brief op het moment zelf geschreven,
ik heb het gevoel dat er een duidelijker beeld geeft van wat er gebeurd
is.
De
bouw
Op
22 april is Monsieur Lassaux geweest, de architect die ons huis zou
gaan tekenen en de tekening eind mei zou klaar hebben.
Ik zeg zou, want begin juni belde Bert hoe het met de tekeningen
stond en toen bleek M. Lassaux op vakantie te zijn.
Eind juni hadden we een afspraak, en kwam M. Lassaux met een collega.
Hij had geen tijd gehad om de tekeningen te maken dus zijn collega
M. Day ging het doen.
Een van de duurste dingen aan het huis was het dak, dus is er besloten
om de vorm van het dak te veranderen. Verder kon ons hele plan doorgaan
en M. Day zou het uit gaan tekenen.
Maar het eerste wat er moest gebeuren volgens de heren was dat de
datum, 4 april 2007, doorgeschoven moest worden, want 9 maanden was
te kort om het huis neer te zetten. De eind datum heeft te maken
met de verzekering, na die datum keren ze niet meer uit.
Dus ze schreven voor ons een brief naar de verzekering.
Na twee maanden in augustus hoorde we dat we drie maanden uitstel
konden krijgen, dat werd mondeling bevestigd, er stond niks op papier.
Hoera een maand gewonnen :-(.
De architecten zeiden dat het wel haalbaar was als we ons haastten,
dus nu kon het ineens wel. Rare jongens die Fransen.
In augustus kwam M. Day voor de eerste bespreking. Voor de zekerheid
vroegen we nog een keer of we met het budget wat wij hadden het huis
zouden kunnen bouwen, en dat kon.
Begin september kwam hij met het eerste plan. ons plan was bijna
helemaal overgenomen, er waren wat kleine veranderingen. Alleen het
dak had een stevige metamorfose ondergaan, wel interessant, vonden
we. Met sommige veranderingen waren we het eens en met andere niet,
dus M. Day is weer terug gegaan om zijn huiswerk te verbeteren.
12 september weer een afspraak met M. Day samen met de burgemeester,
zodat bepaalde gemeente regels meteen konden worden doorgesproken,
zoals de plaatsing van het huis en een elektriciteitspaal die verzet
moest worden. Zo wist de burgemeester, die had aangeboden de aanvraag
zelf te gaan brengen, meteen waar het over ging. M. Day zei ook tegen
de burgemeester, “Als het huis een meter naar achter moet zeg
maar dat dat goed is, we moeten nu zo snel mogelijk een vergunning
hebben”.
28 september waren we het eens en is M.Day de aanvraag voor de bouwvergunning
gaan maken.
Op onze vraag hoe lang we op de aanvraag zouden moeten wachten, was
het antwoord, als het heel snel is een maand, maar reken maar op
twee maanden.
12 oktober waren de tekeningen en de papieren voor de vergunning
klaar en de volgende dag heb ik ze naar de burgemeester gebracht,
die heeft ze ’s-middags naar het vergunningen bureau gebracht
en meldde ons dat er geen problemen leken te zijn.
24 oktober, Wie schetst onze verbazing, de burgemeester belde om
te zeggen dat we een BOUWVERGUNNING hebben, YES!!!!
Nu kunnen we snel beginnen dachten we.
De architect zou offertes aan gaan vragen en zo snel mogelijk iets
laten weten.
22 november een afspraak.
M. Lassaux, de eerste architect, blijkt de financiën te doen.
(Vandaar waarschijnlijk ook dat het weer bijna een maand duurde voordat
er een afspraak was)
Het eerste bestek bleek het niet over de offertes te gaan, maar om
een globale begroting.
Er waren dus nog geen offertes aangevraagd.
Ten tweede bleek de begroting 1,5 keer zo hoog te zijn als was afgesproken.
Er moest dus gestreept worden en niet zo weinig. En of we maar haast
wilde maken.
Echt niet dus. Hier wilden we wel even rustig over nadenken.
We waren ervan overtuigd dat er een oplossing zou komen (een nieuw
huis tekenen was geen optie.)
We hebben 3 dagen nagedacht, en we zijn gaan strepen.
Als eerste de vloerverwarming, het tegelwerk, het stucwerk, het sanitair
behalve
één kraan, één wc, en een gemetselde
douche, wat ramen verkleinen, Een groot deel van de binnendeuren,
de luiken. Wettelijk minimum aan elektriciteit. In plaats van een
betonnen trap een houten trap naar de kelder etc. etc.
Dat scheelde al een slok op een borrel, maar we waren er nog niet.
28 november zijn we naar M.Day gegaan om te kijken wat er nog meer
te strepen was.
Het bleek, dat het dak goedkoper kon.
Ik had gezegd dat ik de dakconstructie graag wilde zien, en dat kon
als ze (net als in Nederland) dakplaten met isolatie op het dak legden
en daarop de pannen. Maar nu blijkt dat eens zo duur te zijn als
de Franse manier om de isolatie tussen de spanten in te leggen, Je
ziet dan de constructie niet meer helemaal, maar het budget gaat
wel een stuk omlaag.
5 december zijn we met de Heren architecten nog een keer aan het
strepen gegaan en het is gelukt, we zitten nu op het bedrag dat afgesproken
was.
Meteen daarna zijn de offertes aangevraagd
18 december waren de eerste offertes binnen en ze vallen nog steeds
binnen de begroting :-)
Als eerste worden nu de metselaars benaderd en als alles goed gaat
en de winter niet te snel en te hevig inzet, beginnen ze na nieuwjaar.
Het voordeel is nu dat het inderdaad een ruwbouw wordt en dus relatief
snel gebouwd kan worden. De afwerking heb ik me laten vertellen neemt
de meeste tijd. En aangezien er geen keuken, badkamer etc geplaatst
hoefen te worden, geen tegels gelegd en er niet gestuct en geverfd
hoeft te worden, winnen we heel veel tijd. Naar mijn lekenmening
kunnen we het nog halen wanneer ze in maart beginnen en doorwerken.
Ik heb hier in de buurt ruwbouw van huizen in twee maanden zien staan.
Dus al kunnen ze in januari en februari maar een paar weken werken
is dat al winst. En blijven we erop vertrouwen dat het op tijd klaar
is.
Het betekent wel dat we weer met een tien-jaren plan zitten, want
er moet dus nog vreselijk veel gedaan (en gespaard) worden voordat
het klaar is. Maar dat was voor de brand ook, dus we zitten nu hetzelfde
als voor de brand, met dit verschil dat het huis dicht, droog en
geïsoleerd is. En als het goed is kunnen we er begin augustus
in.
Wordt vervolgd.
De
sloop
11 en 12 mei is het oude huis gesloopt.
9 en 10 mei zijn er oudijzer-mannen geweest en die hebben uit de restanten
van het huis 5 vrachtwagens vol met oud verwrongen ijzer gehaald.
Bedden, ijzeren frames van tafels, compressor, en een vaag stapeltje
ijzer dat ooit een kopieerapparaat was. De afwasmachine, rammelend,
met gesmolten glazen er nog in hup op de vrachtwagen. dakplaten tegen
de kanten om hoger te kunnen stapelen. Die jongens hebben echt wel
hard gewerkt.
Het geraamte van de piano hebben we eruit gehaald, om in de tuin te
zetten met planten ertegenaan.
1 jaar en anderhalve maand na de brand gaan de resten van het huis
eindelijk plat.
Volgens mij is dat wel een indrukwekkend gezicht, muren van 9 meter
hoog die plat gaan.
Bert gaat het op video opnemen. Ik denk dat het een spectaculair en
waardig afscheid wordt .
M.Dias heeft de sloop een dag uitgesteld omdat Bert in Nederland was
en er dan niet bij kon zijn. Ik ben erg benieuwd of het erg emotioneel
zal zijn, voorlopig ben ik blij dat het plat gaat.
Het wordt een spannende dag, ik zie ernaar uit.
Nu ik er over nadenk zijn er al heel wat huizen gesloopt waar wij in
gewoond hebben. In Kaatsheuvel, in Amsterdam, Het huis waar we in Tilburg
hebben gewoond wordt ook gesloopt, maar dat was allemaal nadat we eruit
waren. Nu heeft de sloop ons als het ware ingehaald.
Dus we gaan ervan uit dat dit de laatste keer is.
Waarschijnlijk kunnen we een klein stukje van het oude huis bewaren,
de kelder met gewelven.
11 mei
Ik ben even thuis om te eten.
We hebben een lunchpauze van 30 minuten gekregen van M. Dias
Het is een indrukwekkend gezicht, zo'n sloop.
En er zijn inderdaad tegenstrijdige gevoelens.
Ontzettend blij dat het eindelijk zover is, maar ook, och daar gaat
die mooie muur, en onder het puin komen af en toe ook nog wat herkenbare
dingen tevoorschijn, zoals b.v. de waterketel
Erg enerverend allemaal.
M.Dias heeft met veel aandacht en rust, twee putten "geconserveerd"
bewaard dus. Echt wel lief, en als je ziet hoe voorzichtig hij de muren
rond de kelder heeft afgebroken, krijg je bijna tranen in je ogen.
Ik fotografeer de hele tijd en Bert maakt video opnames, dus we kunnen
het achteraf allemaal nog eens rustig bekijken.
Monsieur Dias heeft echt liefde voor zijn vak. Hij is zo precies aan
het werk geweest. Er stond een muur van 9 m. hoog en 20 m lang die
omgehaald moest worden. De muur, boven de kelder die bewaard moest
worden, kon dus niet naar binnen getrokken worden en moest naar buiten
vallen. Maar de stal van de buurvrouw staat daar 5 m vandaan. Dus als
er een te groot stuk muur zou vallen had de buurvrouw geen schuur meer,
en als hij naar binnen zou vallen hadden wij geen kelder meer. Heeft
hij met zo'n loader, daar zit een enorme bak van 1 kubieke meter op,
die muur van bovenaf afgebroken, met de punten die aan zo'n schep zitten,
steen voor steen eraf gestoten de hele muur zwiepte vervaarlijk, maar
hij kreeg het voor elkaar om steen voor steen naar beneden te duwen.
Er hebben echt wel engeltjes op zijn schouders gezeten. Ik ben wel
doodmoe, maar toch ook tevreden en niet verdrietig.
Morgen nog een paar laatste muurtjes, en een stalletje waar we de stenen
nog van willen gebruiken in de tuin. Voor een schapenhok of zo.
12 mei
Vandaag is het wat moeilijker, waarschijnlijk ben ik nog moe van gisteren.
Vanmorgen zijn er een aantal bomen uit de grond getrokken, die ik erg
mooi vond. (M. Dias heeft er voor mijn plezier twee laten staan, die
er waarschijnlijk toch nog uit moeten, omdat ze anders het huis op
gaan tillen).
En de zwaluwnestjes zijn verdwenen, dus er vliegen een paar angstige
zwaluwen rond. Iedereen voelt dat.
Wij hadden een heleboel zwaluwpaartjes die in ons huis nestelden, we
hebben de jongen uit het ei zien komen en we hebben ze gevolgd toen
ze leerden vliegen.
Elk jaar komen die paartjes (of hun kinderen) terug naar hun oude nesten
tegen de balken.
Vorig jaar stond er nog een stuk schuur waar nog wat nestjes inzaten,
en daar zijn die twee paartjes weer komen nestelen. De anderen hebben
een andere plaats gezocht.
Maar vandaag, zijn de nestjes van die twee paartjes tegen de grond
gegaan. Een paar muren van het schuurtje staan er nog, maar van binnen
is het helemaal leeg.
Nou vliegen die twee paartjes zenuwachtig door de ramen naar binnen
gaan op de elektriciteitsdraden zitten kijken, gaan in het raam zitten
om te kijken waar hun nest is en voelen zich duidelijk ontheemd.
Net als ik.
Hier in de buurt zeggen ze dat zwaluwen vogels van God zijn en dat
een huis waar zwaluwen nestelen een gelukkig huis is.
Gelukkig hebben ze nog tijd om een nieuw nest te maken
Verder heeft een olieslang van de loader het begeven. Dus we hebben
nu een lange middagpauze, want die moet eerst vervangen worden.
Er staan nog een paar stukjes muur, maar daar moet eerst het puin voor
weg, voordat die weg kunnen.
Ik voel me een beetje mat.
Maar het is prachtig weer, dus dat zit erg mee.
De overbuurman is tussendoor stenen uit aan het zoeken voor zijn tuin
en zijn zoon rijdt met een container om puin op te halen voor de toegang
van zijn weiland.
Het is dus wel gezellig, en de buren zijn erg vriendelijk en komen
regelmatig een praatje maken, Goed voor mijn Frans.
Er is meer dan 300M3 puin afgevoerd en dat is nog lang niet alles.
Als de tekeningen klaar zijn, wordt de rest opgeruimd, tegelijk met
het uitgraven voor de bouw, over een paar weken.
Sam
Dinsdag 4 juli zijn we met Sam naar de dierenarts geweest voor zijn
jaarlijkse inentingen, We hebben toen meteen laten kijken naar
een bultje dat hij op zijn rug had.
Dat moest snel verwijderd worden. Dus donderdag is hij geopereerd en
is de bult weggehaald en opgestuurd om te analyseren.
Toen we hem donderdagavond ophaalden, was hij suf, wat logisch is na
een operatie.
Hij had een snee van 15 cm met 10 hechtingen, en dat voor een bultje!
We hebben hem rustig laten liggen en in de loop van vrijdag werd hij
wat levendiger, at en dronk een beetje en liep af en toe rond. Hij
had wel last van zijn “kap”.
Hij moest nog 10 dagen antibiotica slikken tegen ontstekingen.
Zondagmiddag hebben we hem naar mijn moeder gebracht, omdat we zondagavond
naar Ierland vertrokken voor een week.
Toen we een week later uit Ierland terug kwamen, troffen we een weinig
actieve Sam aan. Hij had heel slecht gegeten en heel weinig gedronken
en was mager geworden, ondanks de goede zorgen van mijn moeder.
Maandag 17 juli zijn we weer naar de dierenarts gegaan om de hechtingen
eruit te laten halen.
Hij at en dronk nog steeds erg weinig, als ik zijn bek nat maakte met
water, likte hij wel aan mijn handen en uit mijn handen dronk hij ook
wel wat, maar niet uit zijn bak. Met het eten evenzo.
De dierenarts heeft hem goed nagekeken, (ze is echt begaan met dieren)
maar kon niets vinden, geen koorts, zijn hart goed, zijn longen goed,en
niet uitgedroogd. Ook had hij nergens pijn.
Ze had nog geen uitslag van de analyse.
Sam ging wat vrolijker mee naar huis omdat zijn “kap” af
mocht.
Dinsdag leek het even beter te gaan, hij at een beetje uit een bakje
en dronk wat, niet veel, maar meer als de vorige dag.
Daarna is het steeds slechter gegaan.
Vrijdag zijn we weer naar de dierenarts geweest, maar ze kon niks vinden.
Maandag 23 juli, belde de dierenarts op dat het gezwel kwaadaardig
is.
Sam heeft kanker. Hoever het precies is kunnen ze op een foto en echo
zien.
Omdat Sam gisteren iets actiever leek, hij had wat gegeten en gedronken
en liep af en toe rond, hebben we gezegd dat we het nog een dagje aan
zouden kijken.
Dinsdag hebben we besloten om op het eind van de middag foto’s
en een echo te laten maken. We hebben de dierenarts gebeld, en zij
had niet erg veel vertrouwen in de uitslag. Maar dat wachtten we dus
maar af.
Waar ik me over verbaas is de snelheid waarmee hij achteruit is gegaan.
We hebben een vrolijke levendige hond naar de operatie gebracht en
nu twee en een halve week later ligt hier een zielig hoopje, dat amper
beweegt en niet meer wil (kan) eten en drinken, volledig vermagerd
en zonder energie. Het lijkt alsof hij niet meer wil leven.
Naar mijn idee heeft dat meer met de operatie te maken als met de kanker.
De kanker is uiteindelijk funest, dat accepteer ik ook. Maar de snelheid
waar dit mee gebeurt heeft daar voor mijn gevoel niks mee te maken.
Sam is om half zes ingeslapen.
Er was niets aan te doen, dat was zelfs voor ons als leken op de röntgenfoto
te zien.
Het was verdrietig, maar het werd ook duidelijk dat hij niet meer kòn
eten en drinken en hij had moeite met ademhalen.
De tumor is een tumor die in een paar dagen enorm groeit en dan weer
stilstaat. Dus misschien is hij wel door de operatie geactiveerd, maar
anders zou hij binnen korte tijd toch weer zo gegroeid zijn.
Er is/zijn een of meer tumoren opengebarsten in zijn buik.
Toen hij op zijn zij moest liggen om de foto te maken kreeg hij het
ontzettend benauwd.
Daarom lag hij (achteraf gezien) de laatste weken dus altijd op zijn
buik en niet op zijn zij.
Zijn hele buik zat vol bloed, je kon zijn hart niet meer zien, zijn
longen werden in elkaar gedrukt, en de andere organen waren omhoog
gedrukt.
De dierenarts heeft ons een foto laten zien van een normale buik en
daar zag je het hart goed zitten en de andere organen lagen veel lager.
Ze gaf ons de keus, in laten slapen of het nog even proberen, heel
rustig en aardig overigens, maar als je de foto's en Sam bekeek was
er eigenlijk geen keus.
Ze gaf ons ook de keus om hem nog mee te nemen naar huis om er even
aan te wennen of hem direct in te laten slapen.
We hebben de beslissing aan Elze overgelaten, maar die zag het ook
niet zitten om hem nog langer te laten lijden en het leek haar ook
geen goed idee om het nog dagen uit te stellen. Dus in tranen heeft
ze besloten om hem daar te laten.
We mochten er wel bijblijven.
Hij kreeg een narcose infuus dat zo sterk was dat zijn hart ophield
met kloppen. Dat was in een minuut gebeurd.
We hebben hem met z'n drieën vast gehouden terwijl hij het infuus
kreeg. Het is wel even verdrietig, maar vooral emotioneel. We hadden
ons er de hele dag al min of meer op voorbereid. Elze vindt het denk
ik het moeilijkst. Ik ben voornamelijk blij dat Sam niet meer zo zielig
hoeft te liggen en achteraf heeft hij meer geleden dan ik dacht.
Het zal wel wennen zijn, maar de laatste week liep hij niet meer rond,
dus ook daar ben ik al een beetje aan gewend. Ergens lijkt het net
alsof hij nog in de bijkeuken ligt.
Maar we hebben vrede met onze beslissing.
Hondenbeet
22 september ben ik fors door een hond in mijn arm gebeten.
‘Vrijdagmiddag was ik op bezoek bij een vriendin en toen ik om 4 uur
op het punt stond om te vertrekken ging zij haar hond, een Anatolische herder
(maat Sint Bernardshond) binnen zetten. Toen hij langs mij liep kwam hij naar
mij toe en trok haar mee, en hij beet mij flink in mijn arm. Ik probeerde me
los te trekken, maar dat lukte niet zo snel, toen mijn arm los was probeerde
ik hem met mijn andere arm van me af te houden, maar daar hapte hij toen ook
nog even in.
Ik had niet het idee dat het heel erg was, voor mijn gevoel een paar
tanden in mijn arm, maar toen ik mij mouw omhoog deed zag ik dat er
en stuk vel los gebeten was.
De bazin van de hond was helemaal overstuur door het gebeurde.
We hebben een handdoek om mijn arm gedraaid en zijn naar een dokter
in de volgende plaats gereden.
De eerste dokter was er niet en de tweede dokter keek even, en zei
dat we meteen naar het ziekenhuis moesten gaan.
De bazin had inmiddels Bert gebeld, en die kwam naar de dokter toe
en is samen met mij naar het ziekenhuis in Charleville gereden, een
half uur rijden.
We kwamen ongeveer een uur nadat ik gebeten was bij de eerste hulp
aan.
Terwijl Bert alle formaliteiten vervulde, werd ik meegenomen om de
wonden schoon te laten maken, voorlopig verband erom te doen, foto’s
te maken en wachten, veel wachten.
Ik had begrepen dat Bert naar mij toe zou komen als alle formulieren
ingevuld waren en dat is op zo’n moment ook wel nodig, want mijn
Frans is dan niet op zijn best, bovendien heb ik allerlei ziekenhuiswoorden
nog niet geleerd. :-(
Toen ik vroeg waar Bert bleef, bleek dat het niet de bedoeling was
dat hij naar mij toe kwam, maar toen ik tranen in mijn ogen kreeg,
werd hij gehaald :-)
Om een uur of zeven was het duidelijk, dat alleen hechten
niet genoeg was, het moest een operatie worden. Toen weer het hele
circus van operatieklaar maken, eindeloze vragenlijsten van de anesthesist
etc. Om acht uur werd ik weggereden, ik ging er op dat moment nog steeds
vanuit dat ik later naar huis kon.
Maar achteraf bleek dat Bert naar huis gestuurd werd, omdat ik ’s-nachts
in het ziekenhuis moest blijven.
De anesthesist was een engel in mensen gedaante, een hele grote zwarte
engel.
Hij vroeg of ik Engels sprak, en hoewel ik hier altijd Frans spreek,
was ik nu wel heel blij met iemand die Engels sprak.
Ik heb hem gevraagd of ik plaatselijk verdoofd kon worden en dat kon.
In de operatiezaal (ik had inmiddels ziekenhuiskleren aan, oorbellen
uit, lenzen, haarspeld etc uit) bleef hij heel rustig uitleggen wat
hij allemaal ging doen. Mijn arm werd verdoofd met elektrische schokjes.
Een vreemde gewaarwording, mijn arm begon allemaal bewegingen te maken
zonder dat dat iets met mij te maken had.
Ik had ook een infuus ingeprikt gekregen, en ik denk dat daar toch
iets verdovends ingezeten heeft want 50 minuten later werd ik wakker
en lag met mijn rechterarm in een groot verband en aan mijn linker
arm waren ze nog de laatste hechting aan het aanbrengen.
Ik werd naar een kamer gereden en toen werd het mij pas duidelijk dat
ik niet naar huis mocht.
Om 11 uur belde Bert op, en vertelde dat hij al thuis was en wist dat
ik vanavond niet meer naar huis zou mogen.
Ik was nog enigszins slaperig en heb die nacht ook goed geslapen.
Als ik mijn arm niet bewoog had ik geen pijn.
De volgende ochtend ontbijt, “Wilt U iets eten?” “Ja
graag”
“Alstublieft”, een hard broodje met jam, “Zou U dat
voor mij kunnen snijden?” (Verpleegster komt teruglopen) “Natuurlijk”.
Na het ontbijt kwam de chirurg en ik begreep uit wat hij zei dat ik
tot maandag moest blijven. om het verband te verwisselen etc.
Toen had ik het wel even moeilijk, en ik denk dat ze dat wel zagen
en geen zin in scenes hadden want ze hebben me de hele dag platgespoten,
wat ik overigens niet door had, omdat dat via het infuus ging.
’s-Middags zijn Bert en Elze op bezoek geweest.
De bezoekregeling is wel riant in Frankrijk, Van ’s-middags 1
tot ’s-avonds 8 uur, (of zoveel later als het wordt kreeg ik
de indruk).
Het personeel is heel vriendelijk en ik kreeg de indruk dat ze wat
meer tijd namen voor de patiënten dan in Nederland, maar dat weet
ik niet uit ervaring.
Één verpleegster was heel bijzonder voor mij, zij kon mij behoorlijk
verstaan en heeft ook een en ander naar de anderen toe vertaald, en ook naar
de dokter, ik kon haar rustig vragen en uitleggen wat ik wilde weten zij stelde
de vraag dan aan de dokter en legde mij later rustig uit wat de dokter gezegd
had.
Doordat ik behoorlijk wat met haar gepraat heb, kon ze als ze in de
buurt was, ook antwoord geven op vragen die ik zo snel niet begreep,
dus nog een engel :-) .
Zij vertelde me ook rustig dat ik niet maandag maar de volgende week
maandag pas naar huis mocht. Dat was omdat ik een enorme hoeveelheid
antibiotica kreeg en ze moesten in de gaten houden of de wond niet
geïnfecteerd raakte
Dat was nog even een tegenvaller, omdat Floor die week uit Ierland
een paar dagen op vakantie kwam.
Maar ze is iedere dag een paar uur in het ziekenhuis geweest, niet
precies wat zij (en ik) zich had voorgesteld, maar het was wel gezellig.
Zondagavond zijn de bazen van de hond nog op bezoek geweest. Ze waren
nog erg onder de indruk van het gebeuren, en we hebben er over zitten
praten. Ik heb gezegd dat ik niet het gevoel had dat er sprake was
van schuld, Het is iets dat gebeurd is, niemand heeft dit gewild.
De kamer die ik in het ziekenhuis had, had voor mij een prachtig uitzicht,
op een bouwplaats, ik heb me dus, behalve met lezen, niet roken en
Frans praten bezig kunnen houden met kijken hoe vloeren gestort werden,
muren opgetrokken, en bewapening geplaatst, in mijn geval was dat heel
leerzaam :-)
M.Day is ook nog op bezoek geweest, of eigenlijk was hij zo vriendelijk
om naar het ziekenhuis te komen om de papieren voor de bouwvergunning
voor te bereiden.
De laatste dagen was ook nog even lastig, het infuus was verkeerd geprikt,
waardoor ik een rode opgezette pijnlijke linkerarm had, gelukkig kon
ik mijn rechterarm weer een beetje bewegen, genoeg om de bladzijden
van mijn boek om te slaan.
Op de bouwplaats stonden drie enorme kranen en nu bleek dat ’s-avonds
tegen zonsondergang, als de werkmensen al weg waren, er duizenden en
duizenden vogels zich op die kranen verzamelden, ze kwamen in groepen
en groepjes aanvliegen en gingen dan op de armen van die bouwkranen
zitten. Als het erg druk werd, zag je ook dat ze van plaats verwisselden.
Kennelijk hadden hoger geplaatste vogels recht op een plaatsje bovenaan
en werden vogels die daar zaten naar lagere regionen gestuurd, die
daar dan weer andere vogels naar nog lagere rangen stuurden. Een machtig
gezicht, met de zonsondergang op de achtergrond. Het was echt drie
kwartier vermaak voor mij. Een half uur lang kwamen ze aanvliegen een
kwartiertje bleven ze zitten en dan in 5 minuten waren heel de kranen
weer leeg.
Uiteindelijk mocht ik ‘s-zaterdags al naar huis.
Al met al heb ik tot zaterdag in het ziekenhuis gelegen, ik mocht naar
huis als ik de laatste antibiotica als pillen innam, dat heb ik dus
gedaan. Daarna kwam nog twee weken om de andere dag een verpleegster
om het verband te verwisselen en de hechtingen (25 hechtingen aan de
buitenkant, en ik weet niet hoeveel oplosbare hechtingen aan de binnenkant)
eruit te halen.
Ook heb ik met tussenpozen nog een aantal inentingen gehad tegen tetanus
en hondsdolheid.
Nu na 3 maanden ziet het er goed uit. Ik kan mijn hand weer volledig
gebruiken de lidtekens zien er goed uit, (een prachtige Z een echt
zorroteken :-)). Dus eind goed al goed.
De hond is naar een therapeut geweest en kan waarschijnlijk heropgevoed
worden.
Dit is hoe de situatie op dit moment is.
We zijn in blijde verwachting tot de graafmachine aan het werk gaat.
Ik ga proberen weer wat regelmatiger verslag te doen. |