21 december 2006

Na 9 maanden ben ik er weer toe gekomen om een verslag te maken over de afgelopen tijd.
Het is een tijd geweest van veel afwachten en er is ook weer het een en ander gebeurd.
Ik heb de belangrijkste gebeurtenissen op een rijtje gezet.
Een deel van de verslagen heb ik als brief op het moment zelf geschreven, ik heb het gevoel dat er een duidelijker beeld geeft van wat er gebeurd is.

De bouw
Op 22 april is Monsieur Lassaux geweest, de architect die ons huis zou gaan tekenen en de tekening eind mei zou klaar hebben.
Ik zeg zou, want begin juni belde Bert hoe het met de tekeningen stond en toen bleek M. Lassaux op vakantie te zijn.
Eind juni hadden we een afspraak, en kwam M. Lassaux met een collega. Hij had geen tijd gehad om de tekeningen te maken dus zijn collega M. Day ging het doen.
Een van de duurste dingen aan het huis was het dak, dus is er besloten om de vorm van het dak te veranderen. Verder kon ons hele plan doorgaan en M. Day zou het uit gaan tekenen.
Maar het eerste wat er moest gebeuren volgens de heren was dat de datum, 4 april 2007, doorgeschoven moest worden, want 9 maanden was te kort om het huis neer te zetten. De eind datum heeft te maken met de verzekering, na die datum keren ze niet meer uit.
Dus ze schreven voor ons een brief naar de verzekering.
Na twee maanden in augustus hoorde we dat we drie maanden uitstel konden krijgen, dat werd mondeling bevestigd, er stond niks op papier.
Hoera een maand gewonnen :-(.
De architecten zeiden dat het wel haalbaar was als we ons haastten, dus nu kon het ineens wel. Rare jongens die Fransen.

In augustus kwam M. Day voor de eerste bespreking. Voor de zekerheid vroegen we nog een keer of we met het budget wat wij hadden het huis zouden kunnen bouwen, en dat kon.
Begin september kwam hij met het eerste plan. ons plan was bijna helemaal overgenomen, er waren wat kleine veranderingen. Alleen het dak had een stevige metamorfose ondergaan, wel interessant, vonden we. Met sommige veranderingen waren we het eens en met andere niet, dus M. Day is weer terug gegaan om zijn huiswerk te verbeteren.
12 september weer een afspraak met M. Day samen met de burgemeester, zodat bepaalde gemeente regels meteen konden worden doorgesproken, zoals de plaatsing van het huis en een elektriciteitspaal die verzet moest worden. Zo wist de burgemeester, die had aangeboden de aanvraag zelf te gaan brengen, meteen waar het over ging. M. Day zei ook tegen de burgemeester, “Als het huis een meter naar achter moet zeg maar dat dat goed is, we moeten nu zo snel mogelijk een vergunning hebben”.
28 september waren we het eens en is M.Day de aanvraag voor de bouwvergunning gaan maken.
Op onze vraag hoe lang we op de aanvraag zouden moeten wachten, was het antwoord, als het heel snel is een maand, maar reken maar op twee maanden.

12 oktober waren de tekeningen en de papieren voor de vergunning klaar en de volgende dag heb ik ze naar de burgemeester gebracht, die heeft ze ’s-middags naar het vergunningen bureau gebracht en meldde ons dat er geen problemen leken te zijn.
24 oktober, Wie schetst onze verbazing, de burgemeester belde om te zeggen dat we een BOUWVERGUNNING hebben, YES!!!!
Nu kunnen we snel beginnen dachten we.
De architect zou offertes aan gaan vragen en zo snel mogelijk iets laten weten.
22 november een afspraak.

M. Lassaux, de eerste architect, blijkt de financiën te doen. (Vandaar waarschijnlijk ook dat het weer bijna een maand duurde voordat er een afspraak was)
Het eerste bestek bleek het niet over de offertes te gaan, maar om een globale begroting.
Er waren dus nog geen offertes aangevraagd.
Ten tweede bleek de begroting 1,5 keer zo hoog te zijn als was afgesproken.
Er moest dus gestreept worden en niet zo weinig. En of we maar haast wilde maken.
Echt niet dus. Hier wilden we wel even rustig over nadenken.
We waren ervan overtuigd dat er een oplossing zou komen (een nieuw huis tekenen was geen optie.)
We hebben 3 dagen nagedacht, en we zijn gaan strepen.
Als eerste de vloerverwarming, het tegelwerk, het stucwerk, het sanitair behalve één kraan, één wc, en een gemetselde douche, wat ramen verkleinen, Een groot deel van de binnendeuren, de luiken. Wettelijk minimum aan elektriciteit. In plaats van een betonnen trap een houten trap naar de kelder etc. etc.
Dat scheelde al een slok op een borrel, maar we waren er nog niet.
28 november zijn we naar M.Day gegaan om te kijken wat er nog meer te strepen was.
Het bleek, dat het dak goedkoper kon.
Ik had gezegd dat ik de dakconstructie graag wilde zien, en dat kon als ze (net als in Nederland) dakplaten met isolatie op het dak legden en daarop de pannen. Maar nu blijkt dat eens zo duur te zijn als de Franse manier om de isolatie tussen de spanten in te leggen, Je ziet dan de constructie niet meer helemaal, maar het budget gaat wel een stuk omlaag.
5 december zijn we met de Heren architecten nog een keer aan het strepen gegaan en het is gelukt, we zitten nu op het bedrag dat afgesproken was.
Meteen daarna zijn de offertes aangevraagd

18 december waren de eerste offertes binnen en ze vallen nog steeds binnen de begroting :-)
Als eerste worden nu de metselaars benaderd en als alles goed gaat en de winter niet te snel en te hevig inzet, beginnen ze na nieuwjaar.
Het voordeel is nu dat het inderdaad een ruwbouw wordt en dus relatief snel gebouwd kan worden. De afwerking heb ik me laten vertellen neemt de meeste tijd. En aangezien er geen keuken, badkamer etc geplaatst hoefen te worden, geen tegels gelegd en er niet gestuct en geverfd hoeft te worden, winnen we heel veel tijd. Naar mijn lekenmening kunnen we het nog halen wanneer ze in maart beginnen en doorwerken. Ik heb hier in de buurt ruwbouw van huizen in twee maanden zien staan. Dus al kunnen ze in januari en februari maar een paar weken werken is dat al winst. En blijven we erop vertrouwen dat het op tijd klaar is.
Het betekent wel dat we weer met een tien-jaren plan zitten, want er moet dus nog vreselijk veel gedaan (en gespaard) worden voordat het klaar is. Maar dat was voor de brand ook, dus we zitten nu hetzelfde als voor de brand, met dit verschil dat het huis dicht, droog en geïsoleerd is. En als het goed is kunnen we er begin augustus in.
Wordt vervolgd.

De sloop
11 en 12 mei is het oude huis gesloopt.
9 en 10 mei zijn er oudijzer-mannen geweest en die hebben uit de restanten van het huis 5 vrachtwagens vol met oud verwrongen ijzer gehaald.
Bedden, ijzeren frames van tafels, compressor, en een vaag stapeltje ijzer dat ooit een kopieerapparaat was. De afwasmachine, rammelend, met gesmolten glazen er nog in hup op de vrachtwagen. dakplaten tegen de kanten om hoger te kunnen stapelen. Die jongens hebben echt wel hard gewerkt.
Het geraamte van de piano hebben we eruit gehaald, om in de tuin te zetten met planten ertegenaan.
1 jaar en anderhalve maand na de brand gaan de resten van het huis eindelijk plat.
Volgens mij is dat wel een indrukwekkend gezicht, muren van 9 meter hoog die plat gaan.
Bert gaat het op video opnemen. Ik denk dat het een spectaculair en waardig afscheid wordt .
M.Dias heeft de sloop een dag uitgesteld omdat Bert in Nederland was en er dan niet bij kon zijn. Ik ben erg benieuwd of het erg emotioneel zal zijn, voorlopig ben ik blij dat het plat gaat.
Het wordt een spannende dag, ik zie ernaar uit.
Nu ik er over nadenk zijn er al heel wat huizen gesloopt waar wij in gewoond hebben. In Kaatsheuvel, in Amsterdam, Het huis waar we in Tilburg hebben gewoond wordt ook gesloopt, maar dat was allemaal nadat we eruit waren. Nu heeft de sloop ons als het ware ingehaald.
Dus we gaan ervan uit dat dit de laatste keer is.
Waarschijnlijk kunnen we een klein stukje van het oude huis bewaren, de kelder met gewelven.

11 mei
Ik ben even thuis om te eten.
We hebben een lunchpauze van 30 minuten gekregen van M. Dias
Het is een indrukwekkend gezicht, zo'n sloop.
En er zijn inderdaad tegenstrijdige gevoelens.
Ontzettend blij dat het eindelijk zover is, maar ook, och daar gaat die mooie muur, en onder het puin komen af en toe ook nog wat herkenbare dingen tevoorschijn, zoals b.v. de waterketel
Erg enerverend allemaal.
M.Dias heeft met veel aandacht en rust, twee putten "geconserveerd" bewaard dus. Echt wel lief, en als je ziet hoe voorzichtig hij de muren rond de kelder heeft afgebroken, krijg je bijna tranen in je ogen.
Ik fotografeer de hele tijd en Bert maakt video opnames, dus we kunnen het achteraf allemaal nog eens rustig bekijken.
Monsieur Dias heeft echt liefde voor zijn vak. Hij is zo precies aan het werk geweest. Er stond een muur van 9 m. hoog en 20 m lang die omgehaald moest worden. De muur, boven de kelder die bewaard moest worden, kon dus niet naar binnen getrokken worden en moest naar buiten vallen. Maar de stal van de buurvrouw staat daar 5 m vandaan. Dus als er een te groot stuk muur zou vallen had de buurvrouw geen schuur meer, en als hij naar binnen zou vallen hadden wij geen kelder meer. Heeft hij met zo'n loader, daar zit een enorme bak van 1 kubieke meter op, die muur van bovenaf afgebroken, met de punten die aan zo'n schep zitten, steen voor steen eraf gestoten de hele muur zwiepte vervaarlijk, maar hij kreeg het voor elkaar om steen voor steen naar beneden te duwen. Er hebben echt wel engeltjes op zijn schouders gezeten. Ik ben wel doodmoe, maar toch ook tevreden en niet verdrietig.
Morgen nog een paar laatste muurtjes, en een stalletje waar we de stenen nog van willen gebruiken in de tuin. Voor een schapenhok of zo.

12 mei
Vandaag is het wat moeilijker, waarschijnlijk ben ik nog moe van gisteren.
Vanmorgen zijn er een aantal bomen uit de grond getrokken, die ik erg mooi vond. (M. Dias heeft er voor mijn plezier twee laten staan, die er waarschijnlijk toch nog uit moeten, omdat ze anders het huis op gaan tillen).
En de zwaluwnestjes zijn verdwenen, dus er vliegen een paar angstige zwaluwen rond. Iedereen voelt dat.
Wij hadden een heleboel zwaluwpaartjes die in ons huis nestelden, we hebben de jongen uit het ei zien komen en we hebben ze gevolgd toen ze leerden vliegen.
Elk jaar komen die paartjes (of hun kinderen) terug naar hun oude nesten tegen de balken.
Vorig jaar stond er nog een stuk schuur waar nog wat nestjes inzaten, en daar zijn die twee paartjes weer komen nestelen. De anderen hebben een andere plaats gezocht.
Maar vandaag, zijn de nestjes van die twee paartjes tegen de grond gegaan. Een paar muren van het schuurtje staan er nog, maar van binnen is het helemaal leeg.
Nou vliegen die twee paartjes zenuwachtig door de ramen naar binnen gaan op de elektriciteitsdraden zitten kijken, gaan in het raam zitten om te kijken waar hun nest is en voelen zich duidelijk ontheemd.
Net als ik.
Hier in de buurt zeggen ze dat zwaluwen vogels van God zijn en dat een huis waar zwaluwen nestelen een gelukkig huis is.
Gelukkig hebben ze nog tijd om een nieuw nest te maken
Verder heeft een olieslang van de loader het begeven. Dus we hebben nu een lange middagpauze, want die moet eerst vervangen worden.
Er staan nog een paar stukjes muur, maar daar moet eerst het puin voor weg, voordat die weg kunnen.
Ik voel me een beetje mat.
Maar het is prachtig weer, dus dat zit erg mee.
De overbuurman is tussendoor stenen uit aan het zoeken voor zijn tuin en zijn zoon rijdt met een container om puin op te halen voor de toegang van zijn weiland.
Het is dus wel gezellig, en de buren zijn erg vriendelijk en komen regelmatig een praatje maken, Goed voor mijn Frans.
Er is meer dan 300M3 puin afgevoerd en dat is nog lang niet alles.
Als de tekeningen klaar zijn, wordt de rest opgeruimd, tegelijk met het uitgraven voor de bouw, over een paar weken.

Sam
Dinsdag 4 juli zijn we met Sam naar de dierenarts geweest voor zijn jaarlijkse inentingen, We hebben toen meteen laten kijken naar een bultje dat hij op zijn rug had.
Dat moest snel verwijderd worden. Dus donderdag is hij geopereerd en is de bult weggehaald en opgestuurd om te analyseren.
Toen we hem donderdagavond ophaalden, was hij suf, wat logisch is na een operatie.
Hij had een snee van 15 cm met 10 hechtingen, en dat voor een bultje!
We hebben hem rustig laten liggen en in de loop van vrijdag werd hij wat levendiger, at en dronk een beetje en liep af en toe rond. Hij had wel last van zijn “kap”.
Hij moest nog 10 dagen antibiotica slikken tegen ontstekingen.
Zondagmiddag hebben we hem naar mijn moeder gebracht, omdat we zondagavond naar Ierland vertrokken voor een week.
Toen we een week later uit Ierland terug kwamen, troffen we een weinig actieve Sam aan. Hij had heel slecht gegeten en heel weinig gedronken en was mager geworden, ondanks de goede zorgen van mijn moeder.
Maandag 17 juli zijn we weer naar de dierenarts gegaan om de hechtingen eruit te laten halen.
Hij at en dronk nog steeds erg weinig, als ik zijn bek nat maakte met water, likte hij wel aan mijn handen en uit mijn handen dronk hij ook wel wat, maar niet uit zijn bak. Met het eten evenzo.
De dierenarts heeft hem goed nagekeken, (ze is echt begaan met dieren) maar kon niets vinden, geen koorts, zijn hart goed, zijn longen goed,en niet uitgedroogd. Ook had hij nergens pijn.
Ze had nog geen uitslag van de analyse.
Sam ging wat vrolijker mee naar huis omdat zijn “kap” af mocht.
Dinsdag leek het even beter te gaan, hij at een beetje uit een bakje en dronk wat, niet veel, maar meer als de vorige dag.
Daarna is het steeds slechter gegaan.
Vrijdag zijn we weer naar de dierenarts geweest, maar ze kon niks vinden.
Maandag 23 juli, belde de dierenarts op dat het gezwel kwaadaardig is.
Sam heeft kanker. Hoever het precies is kunnen ze op een foto en echo zien.
Omdat Sam gisteren iets actiever leek, hij had wat gegeten en gedronken en liep af en toe rond, hebben we gezegd dat we het nog een dagje aan zouden kijken.
Dinsdag hebben we besloten om op het eind van de middag foto’s en een echo te laten maken. We hebben de dierenarts gebeld, en zij had niet erg veel vertrouwen in de uitslag. Maar dat wachtten we dus maar af.
Waar ik me over verbaas is de snelheid waarmee hij achteruit is gegaan.
We hebben een vrolijke levendige hond naar de operatie gebracht en nu twee en een halve week later ligt hier een zielig hoopje, dat amper beweegt en niet meer wil (kan) eten en drinken, volledig vermagerd en zonder energie. Het lijkt alsof hij niet meer wil leven.
Naar mijn idee heeft dat meer met de operatie te maken als met de kanker.
De kanker is uiteindelijk funest, dat accepteer ik ook. Maar de snelheid waar dit mee gebeurt heeft daar voor mijn gevoel niks mee te maken.
Sam is om half zes ingeslapen.
Er was niets aan te doen, dat was zelfs voor ons als leken op de röntgenfoto te zien.
Het was verdrietig, maar het werd ook duidelijk dat hij niet meer kòn eten en drinken en hij had moeite met ademhalen.
De tumor is een tumor die in een paar dagen enorm groeit en dan weer stilstaat. Dus misschien is hij wel door de operatie geactiveerd, maar anders zou hij binnen korte tijd toch weer zo gegroeid zijn.
Er is/zijn een of meer tumoren opengebarsten in zijn buik.
Toen hij op zijn zij moest liggen om de foto te maken kreeg hij het ontzettend benauwd.
Daarom lag hij (achteraf gezien) de laatste weken dus altijd op zijn buik en niet op zijn zij.
Zijn hele buik zat vol bloed, je kon zijn hart niet meer zien, zijn longen werden in elkaar gedrukt, en de andere organen waren omhoog gedrukt.
De dierenarts heeft ons een foto laten zien van een normale buik en daar zag je het hart goed zitten en de andere organen lagen veel lager.
Ze gaf ons de keus, in laten slapen of het nog even proberen, heel rustig en aardig overigens, maar als je de foto's en Sam bekeek was er eigenlijk geen keus.
Ze gaf ons ook de keus om hem nog mee te nemen naar huis om er even aan te wennen of hem direct in te laten slapen.
We hebben de beslissing aan Elze overgelaten, maar die zag het ook niet zitten om hem nog langer te laten lijden en het leek haar ook geen goed idee om het nog dagen uit te stellen. Dus in tranen heeft ze besloten om hem daar te laten.
We mochten er wel bijblijven.
Hij kreeg een narcose infuus dat zo sterk was dat zijn hart ophield met kloppen. Dat was in een minuut gebeurd.
We hebben hem met z'n drieën vast gehouden terwijl hij het infuus kreeg. Het is wel even verdrietig, maar vooral emotioneel. We hadden ons er de hele dag al min of meer op voorbereid. Elze vindt het denk ik het moeilijkst. Ik ben voornamelijk blij dat Sam niet meer zo zielig hoeft te liggen en achteraf heeft hij meer geleden dan ik dacht.
Het zal wel wennen zijn, maar de laatste week liep hij niet meer rond, dus ook daar ben ik al een beetje aan gewend. Ergens lijkt het net alsof hij nog in de bijkeuken ligt.
Maar we hebben vrede met onze beslissing.

Hondenbeet
22 september ben ik fors door een hond in mijn arm gebeten.
‘Vrijdagmiddag was ik op bezoek bij een vriendin en toen ik om 4 uur op het punt stond om te vertrekken ging zij haar hond, een Anatolische herder (maat Sint Bernardshond) binnen zetten. Toen hij langs mij liep kwam hij naar mij toe en trok haar mee, en hij beet mij flink in mijn arm. Ik probeerde me los te trekken, maar dat lukte niet zo snel, toen mijn arm los was probeerde ik hem met mijn andere arm van me af te houden, maar daar hapte hij toen ook nog even in.
Ik had niet het idee dat het heel erg was, voor mijn gevoel een paar tanden in mijn arm, maar toen ik mij mouw omhoog deed zag ik dat er en stuk vel los gebeten was.
De bazin van de hond was helemaal overstuur door het gebeurde.
We hebben een handdoek om mijn arm gedraaid en zijn naar een dokter in de volgende plaats gereden.
De eerste dokter was er niet en de tweede dokter keek even, en zei dat we meteen naar het ziekenhuis moesten gaan.
De bazin had inmiddels Bert gebeld, en die kwam naar de dokter toe en is samen met mij naar het ziekenhuis in Charleville gereden, een half uur rijden.
We kwamen ongeveer een uur nadat ik gebeten was bij de eerste hulp aan.
Terwijl Bert alle formaliteiten vervulde, werd ik meegenomen om de wonden schoon te laten maken, voorlopig verband erom te doen, foto’s te maken en wachten, veel wachten.
Ik had begrepen dat Bert naar mij toe zou komen als alle formulieren ingevuld waren en dat is op zo’n moment ook wel nodig, want mijn Frans is dan niet op zijn best, bovendien heb ik allerlei ziekenhuiswoorden nog niet geleerd. :-(
Toen ik vroeg waar Bert bleef, bleek dat het niet de bedoeling was dat hij naar mij toe kwam, maar toen ik tranen in mijn ogen kreeg, werd hij gehaald :-)
Om een uur of zeven was het duidelijk, dat alleen hechten
niet genoeg was, het moest een operatie worden. Toen weer het hele circus van operatieklaar maken, eindeloze vragenlijsten van de anesthesist etc. Om acht uur werd ik weggereden, ik ging er op dat moment nog steeds vanuit dat ik later naar huis kon.
Maar achteraf bleek dat Bert naar huis gestuurd werd, omdat ik ’s-nachts in het ziekenhuis moest blijven.
De anesthesist was een engel in mensen gedaante, een hele grote zwarte engel.
Hij vroeg of ik Engels sprak, en hoewel ik hier altijd Frans spreek, was ik nu wel heel blij met iemand die Engels sprak.
Ik heb hem gevraagd of ik plaatselijk verdoofd kon worden en dat kon.
In de operatiezaal (ik had inmiddels ziekenhuiskleren aan, oorbellen uit, lenzen, haarspeld etc uit) bleef hij heel rustig uitleggen wat hij allemaal ging doen. Mijn arm werd verdoofd met elektrische schokjes. Een vreemde gewaarwording, mijn arm begon allemaal bewegingen te maken zonder dat dat iets met mij te maken had.
Ik had ook een infuus ingeprikt gekregen, en ik denk dat daar toch iets verdovends ingezeten heeft want 50 minuten later werd ik wakker en lag met mijn rechterarm in een groot verband en aan mijn linker arm waren ze nog de laatste hechting aan het aanbrengen.
Ik werd naar een kamer gereden en toen werd het mij pas duidelijk dat ik niet naar huis mocht.
Om 11 uur belde Bert op, en vertelde dat hij al thuis was en wist dat ik vanavond niet meer naar huis zou mogen.
Ik was nog enigszins slaperig en heb die nacht ook goed geslapen.
Als ik mijn arm niet bewoog had ik geen pijn.
De volgende ochtend ontbijt, “Wilt U iets eten?” “Ja graag” “Alstublieft”, een hard broodje met jam, “Zou U dat voor mij kunnen snijden?” (Verpleegster komt teruglopen) “Natuurlijk”.
Na het ontbijt kwam de chirurg en ik begreep uit wat hij zei dat ik tot maandag moest blijven. om het verband te verwisselen etc.
Toen had ik het wel even moeilijk, en ik denk dat ze dat wel zagen en geen zin in scenes hadden want ze hebben me de hele dag platgespoten, wat ik overigens niet door had, omdat dat via het infuus ging.
’s-Middags zijn Bert en Elze op bezoek geweest.
De bezoekregeling is wel riant in Frankrijk, Van ’s-middags 1 tot ’s-avonds 8 uur, (of zoveel later als het wordt kreeg ik de indruk).
Het personeel is heel vriendelijk en ik kreeg de indruk dat ze wat meer tijd namen voor de patiënten dan in Nederland, maar dat weet ik niet uit ervaring.
Één verpleegster was heel bijzonder voor mij, zij kon mij behoorlijk verstaan en heeft ook een en ander naar de anderen toe vertaald, en ook naar de dokter, ik kon haar rustig vragen en uitleggen wat ik wilde weten zij stelde de vraag dan aan de dokter en legde mij later rustig uit wat de dokter gezegd had.
Doordat ik behoorlijk wat met haar gepraat heb, kon ze als ze in de buurt was, ook antwoord geven op vragen die ik zo snel niet begreep, dus nog een engel :-) .
Zij vertelde me ook rustig dat ik niet maandag maar de volgende week maandag pas naar huis mocht. Dat was omdat ik een enorme hoeveelheid antibiotica kreeg en ze moesten in de gaten houden of de wond niet geïnfecteerd raakte
Dat was nog even een tegenvaller, omdat Floor die week uit Ierland een paar dagen op vakantie kwam.
Maar ze is iedere dag een paar uur in het ziekenhuis geweest, niet precies wat zij (en ik) zich had voorgesteld, maar het was wel gezellig.
Zondagavond zijn de bazen van de hond nog op bezoek geweest. Ze waren nog erg onder de indruk van het gebeuren, en we hebben er over zitten praten. Ik heb gezegd dat ik niet het gevoel had dat er sprake was van schuld, Het is iets dat gebeurd is, niemand heeft dit gewild.
De kamer die ik in het ziekenhuis had, had voor mij een prachtig uitzicht, op een bouwplaats, ik heb me dus, behalve met lezen, niet roken en Frans praten bezig kunnen houden met kijken hoe vloeren gestort werden, muren opgetrokken, en bewapening geplaatst, in mijn geval was dat heel leerzaam :-)
M.Day is ook nog op bezoek geweest, of eigenlijk was hij zo vriendelijk om naar het ziekenhuis te komen om de papieren voor de bouwvergunning voor te bereiden.
De laatste dagen was ook nog even lastig, het infuus was verkeerd geprikt, waardoor ik een rode opgezette pijnlijke linkerarm had, gelukkig kon ik mijn rechterarm weer een beetje bewegen, genoeg om de bladzijden van mijn boek om te slaan.
Op de bouwplaats stonden drie enorme kranen en nu bleek dat ’s-avonds tegen zonsondergang, als de werkmensen al weg waren, er duizenden en duizenden vogels zich op die kranen verzamelden, ze kwamen in groepen en groepjes aanvliegen en gingen dan op de armen van die bouwkranen zitten. Als het erg druk werd, zag je ook dat ze van plaats verwisselden. Kennelijk hadden hoger geplaatste vogels recht op een plaatsje bovenaan en werden vogels die daar zaten naar lagere regionen gestuurd, die daar dan weer andere vogels naar nog lagere rangen stuurden. Een machtig gezicht, met de zonsondergang op de achtergrond. Het was echt drie kwartier vermaak voor mij. Een half uur lang kwamen ze aanvliegen een kwartiertje bleven ze zitten en dan in 5 minuten waren heel de kranen weer leeg.
Uiteindelijk mocht ik ‘s-zaterdags al naar huis.
Al met al heb ik tot zaterdag in het ziekenhuis gelegen, ik mocht naar huis als ik de laatste antibiotica als pillen innam, dat heb ik dus gedaan. Daarna kwam nog twee weken om de andere dag een verpleegster om het verband te verwisselen en de hechtingen (25 hechtingen aan de buitenkant, en ik weet niet hoeveel oplosbare hechtingen aan de binnenkant) eruit te halen.
Ook heb ik met tussenpozen nog een aantal inentingen gehad tegen tetanus en hondsdolheid.
Nu na 3 maanden ziet het er goed uit. Ik kan mijn hand weer volledig gebruiken de lidtekens zien er goed uit, (een prachtige Z een echt zorroteken :-)). Dus eind goed al goed.
De hond is naar een therapeut geweest en kan waarschijnlijk heropgevoed worden.
Dit is hoe de situatie op dit moment is.
We zijn in blijde verwachting tot de graafmachine aan het werk gaat.
Ik ga proberen weer wat regelmatiger verslag te doen.